Instagram-ίζοντας το χρόνο #16 ή αλλιώς υπήρξες αυτός ο νέος που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο...

Τα τσακισμένα γόνατα δεν θεραπεύονται με κομμένα φτερά!

Κατερίνα Εσσλιν 

Πιστεύω στην ομορφιά και την αξιοπρέπεια. Πιστεύω στη δύναμη και τον σεβασμό. Πιστεύω πως όταν δεν έχεις τι να χάσεις μεταμορφώνεσαι. Πιστεύω όχι στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης και του ενστίκτου επιβίωσης αλλά στην ελευθερία που σε ωθεί να παλεύεις για τα όνειρα σου. Πιστεύω στο θάρρος αλλά και το φόβο. Ακόμη και όταν υπάρχει , υπάρχει ελπίδα. Πιστεύω στην αλλαγή και το καινούργιο. Οι μέρες ήταν και είναι δύσκολες. Και θέλω να μοιραστώ μαζί σου πως πρώτη φορά δεν μπορώ να σου μιλήσω για καλλυντικά. Δεν θέλω. Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και να προσποιηθώ πως όλα είναι καλά. Κάποιες φορές δεν είναι. Δεν μπορώ να μιλήσω για ομορφιά και δεν θα μιλήσω γιατί όσο και να το λατρεύω κάτι μέσα μου ασφυκτιεί. Δεν ξέρω τι να σου πω. Εύχομαι και ελπίζω απλώς. Στα όνειρα και στο καλύτερο αύριο χωράνε δημοψηφίσματα;

Μετράω ήδη κάποιες μέρες απουσίας. Είναι περίεργο αυτό, γιατί ακόμη και στις συναισθηματικές μου μπόρες πάντα έγραφα. Με βοηθούσε. Τώρα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν πρόκειται για μια απογοήτευση. Είναι κάτι πιο μεγάλο και πιο τρομαχτικό. Είναι κάτι που σκιάζει ολόκληρη την κοινωνία. 

Οι καταστάσεις που βιώνεις εσύ κι εγώ, βιώνουμε όλοι την τελευταία πενταετία δεν συγκρίνονται με τα προηγούμενα χρόνια. Η είδηση του δημοψηφίσματος με βρήκε έξω. Ναι περίμενα όλη την εβδομάδα με αδημονία το βράδυ της Παρασκευής. Εκείνο το βράδυ που οι ρυθμοί αλλάζουν και η καρδιά χτυπά αλλιώτικα. Την Παρασκευή εκείνη τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Όταν έφτασα σπίτι άνοιξα τηλεόραση, δεν το συνηθίζω. Ύστερα διάβασα από δω, διάβασα από κει, κάθισα κάτω σκέφτηκα και τελικά σχημάτισα τη γνώμη μου. Εγώ δεν θέλω να σου μιλήσω για αυτό. Δεν είναι ο σκοπός μου να εκθέσω πολιτικές θέσεις. 

Οι μέρες από τότε περνούν βασανιστικά. Άγχος και φόβος για το αύριο, για το μεθαύριο, για τον Σεπτέμβρη, και για το 2016. Στην αρχή πιο πολύ με ανησύχησε η πόλωση. Ναι χωριστήκαμε σε στρατόπεδα και αυτό με τρομάζει πιο πολύ από τα μνημόνια. (ίσως αυτό να οφείλεται στην αφέλεια ή τον ρομαντισμό μου.). Είμαι εν συνειδήσει αριστερή. Ιδεολογικά, πνευματικά. Δεν ακολουθώ όμως τις κομματικές νόρμες κανενός κόμματος. Απολιτικοποιημένη δεν είμαι, ωστόσο δεν έχει και καμία σημασία. Είμαι όμως ευαισθητοποιημένη, τρελαμένη με τους Διχασμούς. Τους άγονους Διχασμούς. Με τις φρίκες και τα βασανιστήρια, το θάνατο και τον εξευτελισμό της ανθρώπινης οντότητας. Αυτά που διαβάζονται μέσα από τα μάτια των τρελών που τα βιώνουν στη σάρκα τους. Είμαι κάθετη και απόλυτη δεν μου επιτρέπω να ζήσω μια δεύτερη Μακρόνησο. Δεν μου επιτρέπω να τσαλαπατάνε τα όνειρα μου σε ουρές που  ουρλιάζουν για αξιοπρέπεια. Δεν μου επιτρέπω να ανακαλύπτω εκεί έξω πως κάποιοι είναι πρόθυμοι να κλωτσήσουν τη ζωή που ονειρεύτηκα στη χώρα που μεγάλωσα και αγάπησα. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με αναγκάζει να ζω με ξεφτίδια ελπίδας. Με 50 ευρώ ή και λιγότερα. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να τρομοκρατεί τις ελπίδες μου μέσα από οιμωγές. Δεν θέλω μαύρους οιωνούς που βγαίνουν από τα σπλάχνα μιας αιώνιας έχθρας. Δεν θέλω η σιωπή να με φοβίζει, να με καταπλακώνει και να αποτελεί μαρτύριο. Τικ τακ, τικ τακ. Χρεωκοπούμε; Από ευρώ; Αξίες; Ανθρωπιά; Χρεωκοπήσαμε πιο πριν φίλε μου, όταν χάθηκε κάθε ανθρωπιά. Χρεωκοπήσαμε όταν κάθε μέρα σκοτωνόταν η δύναμη και η πίστη πως όλα θα αλλάξουν. Ανθρώπινα χαμόγελα που έγιναν τρόμος, τρόμος και θλίψη. Χρεωκοπήσαμε γιατί είμαστε σε 2 στρατόπεδα. Ναι ή Όχι; Βλέπεις ηλικιωμένους που στα μάτια τους βλέπω τον παππού μου (που δεν ζει) και τη γιαγιά μου. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Και τώρα ζητιανεύουν 50 ευρώ στα ATM. Βλέπω ηλικιωμένους να ζητιανεύουν και με πιάνουν τα κλάματα. Αλήθεια. Στα φανάρια του Ευαγγελισμού, στο Χολαργό, στο μετρό. Ανοίγω την τσάντα μου, βγάζω δέκα ευρώ, τα δίνω με σφίξιμο στο στομάχι. Πάρε τα τα έχεις περισσότερο ανάγκη από μένα. Συνεχίζω να βλέπω στα μάτια τους τον παππού μου. Και εκείνη την ώρα αλήθεια σε μισώ. Μισώ εσένα που κυβερνούσες τόσα χρόνια, εσένα που κυβερνάς τώρα και όλους τους σωτήρες.  Βλέπω νέα παιδιά που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, τα ζω και το μόνο που τους χαρίζω είναι ένα βλέμμα οίκτου. Όχι δεν αντέχεται ούτε αυτό. Πάνε τα σχέδια σου μικρέ.. Τα όνειρα μάλλον είναι πολυτέλεια για εσένα. Τα βλέπεις να κάθονται, να βαριαναστενάζουν και να σε κοιτούν μελαγχολικά με παράπονο. Τι να κάνεις για να το βοηθήσεις; Δεν μπορείς. Βλέπεις ανθρώπους που ήταν έτοιμοι να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, να αδράξουν τη μέρα, να δημιουργήσουν και προσφέρουν όντας στην πιο παραγωγική τους ηλικία να καταρρέουν. Αδίκως ονειρευόσουν τα βράδια. Αδίκως σχεδίαζες και φλέρταρες νοητά με την ευτυχία. 

Τα δείνα είναι χαρακτηριστικό της ζωής. Πάντα κάνουν την εμφάνιση τους. Σε επηρεάζουν και δομούν τον χαρακτήρα σου. Έρχονται και παρέρχονται με τον δικό τους προσωπικό ρυθμό. Ο,τι και να συμβαίνει η ζωή συνεχίζεται. Σε όλους τους καιρούς οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται, να αγαπούν, να χωρίζουν, να κλαίνε, και να γελούν. Όμως αυτά, όσο γερά και βροντερά τα συνειδητοποιείς τόσο εύκολα τα ξεχνάς. 

Κάθε πρωί από τότε ξυπνάω με ένα βάρος στο στήθος. Σαν να έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου. Είναι πολύς ο φόβος και μεγάλη η αβεβαιότητα. Να συνεχίσω, το ξέρω ότι πρέπει, εξάλλου δεν έχω σκεπάσματα να κρυφτώ, μα με τι κουράγιο να βγω έξω; Ακόμη κι αν βγω αποφασισμένη να συνεχίσω τι πορεία να χαράξω; Βορράς; Νότος; Ανατολή; Δύση; Αυτό που ζούμε εγώ το βλέπω ως πρόβα Εμφυλίου. Και κάθε πρόβα μυρίζει δακρυγόνα, αίμα, τρομοκρατία. 

Γι' αυτό δεν μπορώ να σου γράψω για καλλυντικά. Δεν μου βγαίνουν οι λέξεις να μιλήσω για αυτά. Μπορεί να είναι μια από τις μεγάλες μου αδυναμίες και αγάπες, ο τρόπος μου να δείχνω στον εαυτό μου την αγάπη και την στοργή που του αξίζει, μα δυστυχώς τώρα δεν μπορώ να σου πω για αυτά. Θα έρθουν καλύτεροι καιροί. Όπως κι ο Κώστας Γαβράς που σε συνέντευξη του μνημόνευσε τα λόγια της μητέρας του που του έλεγε έλεγε: "Θα περάσει κι αυτός ο καημός". Όταν λοιπόν ο καημός αυτός περάσει, και σταθεροποιηθεί κάπως η κατάσταση θα ξαναμιλήσουμε για αυτά. Θα τα αναλύσουμε όλα διεξοδικά όπως πάντα. Μέχρι τότε σε χαιρετώ, σε χαιρετώ και να προσέχεις. Μην επιτρέψεις σε κανέναν να τιθασεύσει τα όνειρα σου. Μην αφήσεις σε κανέναν να καπελώσει τη ζωή σου όπως εσύ την φαντάστηκες. Μην αφήσεις βορά τη συνείδηση σου να πυρπολείται. Οραματίσου την δικιά σου απελευθέρωση. Προφύλαξε τον εαυτό σου πρώτα από όλα, γιατί οι καιροί είναι εξαιρετικά χαλεποί και χωρίς την ψυχή σου ακέραια δεν τραβάει η ζωή αλλά η ύπαρξη. Και θυμήσου : τόλμα να διεκδικείς. Βγες πάνω από τη σαπίλα του παλιού. Νέες εποχές, νέοι ορίζοντες αλλά μην ξεχνάς παρά τα όσα προσπαθούν να σου κλέψουν, υπήρξες αυτός ο νέος που θέλησε να αλλάξει τον κόσμο!