Μαμά είχες δίκιο... #Nivea

Θυμάσαι τότε που σου έλεγα πως αυτό που μετράει είναι να μπαίνεις στις στροφές με φόρα και να ακολουθείς την καρδιά σου και εσύ μου έλεγες πως ''αυτό που έχει αξία είναι αυτός που είναι δίπλα σου να σέβεται και να εκτιμά την αξία σου και τη διαφορετικότητα σου''; Τότε θεωρούσα πως ήσουν απλώς υπερπροστατευτική. 4 χρόνια μετά, αφήνοντας τα όλα πίσω και έχοντας στο μυαλό μου τα λόγια σου πως ''πρέπει να σέβεσαι αυτούς που σε σέβονται και να μην αφήνεις κανένα να καθορίζει το μονοπάτι σου'',  κατέληξα πως ήταν η καλύτερη συμβουλή που θα μπορούσες να μου έχεις δώσει ποτέ. Τελικά, Μαμά είχες δίκιο.

Θα έχεις παρατηρήσει αν με έχεις διαβάσει πως δεν είμαι καλή στα συναισθήματα όταν πρέπει να τα πω απευθείας. Πάντα στη ζωή μου έγραφα. Έγραφα ό,τι με πονούσε και ό,τι με σημάδευε. Πρώτη φορά αποφάσισα να μιλήσω και να παραδεχτώ στη μαμά μου αυτό που ενδεχομένως να ήξερε χρόνια. Αυτό που με μάτωνε και με σημάδευε. Πρώτη φορά 4 χρόνια μετά από την προσωπική μου κάθαρση, μετά από ένα χωρισμό λυτρωτικό, μετά από μια αναγέννηση συναισθηματική και λυτρωτική, κάθε βράδυ σκέφτομαι αυτό το περίφημο ''Μαμά είχες δίκιο''. Είχες δίκιο πως εμείς φτιάχνουμε τον κόσμο μας, πως μας αξίζουν τα καλύτερα αρκεί να μάθουμε να εκτιμάμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας, πως κανένας δεν αξίζει καμία προσπάθεια αν δεν σέβεται την προσωπικότητα σου. Είχες δίκιο σε όσα έλεγες. Είχες δίκιο σε όσα πίστευες. Η/ ενέργεια της Nivea , αυτή η παγκόσμια καμπάνια που είχα την χαρά και την τιμή να συμμετέχω ήταν το πιο αληθινό πράγμα που έχω συμμετάσχει ποτέ. Αυτή η εξομολόγηση ήταν πέρα για πέρα αληθινή και οι αντιδράσεις ακόμη περισσότερο. Στο βίντεο η μαμά μου δεν γελά, κοιτάει ελαφρώς απορημένη και ίσως κάποιος να την πει ανέκφραστη. Συγκρούστηκα κάποιες φορές στα τόσα χρόνια μ' αυτή την πλευρά της αλλά πλέον την αγαπώ. Είναι κομμάτι της. Είναι κομμάτι μου. Στο βίντεο δεν τη φίλησα τη μαμά μου γιατί έτσι είμαι εγώ. Zόρικη υπόθεση οι μαμάδες. Ζόρικη υπόθεση και το κλάμα που βγαίνει κάθε φορά που την κοιτάς χωρίς λόγο και προσπαθείς να κρύψεις αλήθειες. Αλήθειες που αυτή ξέρει. Η μαμά μου ξέρει τα πάντα. Τα ήξερε πριν ακόμη τα μάθω εγώ. Τα ένιωθε με μια διαβολεμένη διαίσθηση. Η μαμά μου μου τραγούδαγε τα βράδια όταν ήμουν μικρή. Ήμουν εγώ και αυτή. Κάτι βράδια που ο μπαμπάς μου δούλευε. Μου τραγούδαγε το τραγούδι του εαυτού της. Των αγωνιών, των φόβων, της αγάπης. Σε ξεσπάσματα ήταν εκεί, σε πόνους, σε πτώσεις και κορυφές. Παρατηρούσε, ζούσε, ένιωθε. Δεν ξέρω αν ήταν ή αν είναι αυτό που λέμε ''τέλεια μητέρα'', ξέρω πως το προσπάθησε και το προσπαθεί. Ξέρω πως έδωσε και δίνει όλο της το είναι για την ευτυχία των παιδιών της. Με τον  δικό της τρόπο κάθε φορά. Σωστός ή λάθος δεν έχει σημασία γιατί στο τέλος αυτό που μένει είναι η αγάπη, η αφοσίωση και η φροντίδα. Το απόλυτο τάξιμο πάνω σε ό,τι πιο ιερό έχει. Εμένα, τον αδερφό μου, εμάς. Είναι ευεργεσία να προσφέρεις χάδια, αγκαλιές, φιλιά αλλά είναι θαύμα να σκορπάς αγάπη. Δεν ξέρω λοιπόν τι είναι να είσαι μαμά αλλά εύχομαι να γίνω κάποτε σαν εσένα. Να αποκτήσω τη διαίσθηση σου, να βλέπω κάτω από την επιφάνεια του βλέμματος, του γέλιου, της στιγμής. Να καταφέρω όσα εσύ κατάφερες, να γίνω όσα εσύ και παραπάνω όπως θες. Και ίσως τότε καταφέρω να σε κάνω ολοκληρωτικά περήφανη και ευτυχισμένη. 

Και δεν φαντάζεσαι μαμά πόσο ανακουφιστικά πολύτιμο είναι μερικές φορές αυτό το ''Μαμά είχες δίκιο''.

Να είσαι πάντα εκεί για να το ακούς. 

(Υ.γ. τη δικιά μου μαμά τη βλέπεις στο 0.09 και στο 1.03 λεπτό στο βίντεο. Εμένα στο 0.43 και με ακούς ξανά στο 1.38) 

Αλήθεια, εσύ πότε είπες τελευταία αυτό το κλασικό ''Μαμά είχες δίκιο'' ;