Instagram-ίζοντας το χρόνο #14 ή αλλιώς καταθέσεις...

Αγαπώ τους ανθρώπους που καίγονται στο πάθος των συναισθημάτων τους. Αυτούς που μιλάνε και ανοίγονται και δεν φοβούνται να δείξουν και πολύ περισσότερο να πουν τι νιώθουν. Ίσως γιατί εγώ ενίοτε να παρουσιάζω μια αυτιστική συμπεριφορά και να κλείνομαι στον εαυτό μου. Συναισθήματα κρυφά, ανομολόγητα, όνειρα και ελπίδες που στοιχειώνουν τα βράδια σου. Το ζήτημα είναι να μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον κατάματα και να του πεις με απλά λόγια ό,τι σε καίει. Να του ξεκλειδώσεις κάθε συναίσθημα και κάθε θέλω. Να τα καταθέτεις. Είσαι εσύ, όσα ξεστομίζεις και άλλα τόσα που φοβάσαι. Είναι αυθεντικότητα, ειλικρίνια, αλήθεια και τρέλα που ορίζει τη διαφορετικότητα σου. Σε όσους καταφέρνουν να το κάνουν υποκλίνομαι. Σε αυτούς που θέλουν να αλλάξουν τα πράγματα και καίγονται στη φλόγα του πάθους τους. Ε αυτούς εγώ τους αγαπώ. Γιατί μου φέρνουν στο μυαλό τα λόγια του Charles Bukowski, ''Προσοχή σ’ εκείνους που βιάζονται να κρίνουν, φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν. Προσοχή σ’ εκείνους που αναζητούν τα πλήθη, γιατί είναι ένα τίποτα μόνοι τους. Προσοχή στο μέσο άντρα. Τη μέση γυναίκα. Προσοχή στην αγάπη τους, η αγάπη τους είναι μέτρια αναζητά το μέτριο''. 

Από το να γεμίζεις απωθημένα, καλύτερη η αλήθεια σου.  Και μεταξύ μας, όποιος καταλαβαίνει θα την εκτιμήσει.

 Από αληθινούς και τολμηρούς πάσχουμε εκεί έξω...