Αποτάξω το lifestyle, απεταξάμην! #man's_world6
Όντας στο χώρο του Τύπου διαβάζει κανείς πολύ. Διαβάζω καθημερινά τα περισσότερα πολιτικά sites, 2 και τρεις φορές, διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά που ασχολούνται με τις τρέχουσες εξελίξεις. Από την άλλη. Δεν έκρυψα ποτέ πως διαβάζω lifestyle περιοδικά και sites, τα οποία μπορεί κυρίως να προορίζονται για γυναίκες έχουν όμως ορισμένες φορές θέματα, τα οποία υπερβαίνουν κατά πολύ τον τυπικό διαχωρισμό "ανδρική-γυναικεία θεματολογία". Διαβάζω και τα κουτσομπολίστικα για την πλάκα μου, διασκεδάζω ώρες-ώρες με τη μετριότητα που πλασάρεται ως κάτι το κορυφαίο. Δεν μπορώ να φανταστώ μέρα που δεν θα διαβάσω κάτι-ένα περιοδικό, ένα βιβλίο, ένα προσπέκτους. Ιδίως τα τελευταία δύο καλοκαίρια που προσπαθώ να κάνω διαλείμμα έναν μήνα το καλοκαίρι, πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει μέχρι και τα ψιλά γράμματα στους καταλόγους των εστιατορίων που τρώω-μιλάμε για στέρηση, όχι αστεία.
Είπα λοιπόν πως διαβάζω κουτσομπολίστικα και lifestyle έντυπα. Πολλοί άνδρες ρο κάνουν, μην κοιτάτε που κάνουμε τους ανήξερους. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς gay, σύμφωνα με το στερεότυπο, για να διαβάζει τις κοσμικές στήλες ή να ρίχνει ένα βλέφαρο στην είδηση "ο χ τα έφτιαξε με την ψ". Αυτές είναι υποκριτικές μαλακίες (παρντόν Εύη, σε αυτό το κείμενο θα μιλήσω όπως μιλάω όταν πίνουμε καφέ). Κουτσομπολιά και lifestyle λοιπόν: αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως πρόκειται για δυο έννοιες που δεν είναι υποχρεωτικό να συμπίπτουν. Περιοδικό lifestyle είναι το Vanity Fair, το οποίο πολλές φορές παραδίδει μαθήματα δημοσιογραφίας. Αν ήταν το VF κουτσομπολίστικο, ο Graydon Carter δεν θα υπέγραφε τα editorials του και ο αποθανών γίγαντας του πνεύματος, Christopher Hitchens, δεν θα έγραφε γι' αυτό το περιοδικό ούτε ένα κόμμα. Κουτσομπολίστικο είναι ένα περιοδικό σαν το National Enquirer ή ας πούμε το Ciao, για να σκεφτούμε λίγο με τα μέτρα της δικής μας πραγματικότητας.
Σε ένα lifestyle έντυπο ή site, ο αναγνώστης μπορεί να διαβάσει θέματα που αφορούν τη ζωή του. Σε ένα κουτσομπολίστικο, θα διαβάσει θέματα που αφορούν τις ζωές των άλλων-αν θα κάνει την αντιπαραβολή με τους άλλους είναι δικό του θέμα. Εγώ προσωπικά χαζεύω κάτι celebrities που παριστάνουν τους ξαφνιασμένους όταν τους πετυχαίνει ο paparazzo, τον οποίον αυτοί εχουν καλέσει, στο Golden Hall. Όποιος πάει στο Golden Hall, θα διαπιστώσει πως κανένας paparazzo δεν σε περιμένει στην είσοδο, πως δεν κρύβονται πίσω από γλάστρες με τα φυτά εσωτερικού χώρου, απλά απαντούν στο τηλεφώνημα του χ τραγουδιστή της pop, ο οποίος με μαθηματική ακρίβεια θα βρεθεί εκτοπισμένος από τις πίστες της παραλιακής στη Συγγρού σε μια προσπάθεια για το νυχτοκάματο-πάντα με εκτίμηση προς τις πίστες της Συγγρού.
Δεν ντρέπομαι λοιπόν ούτε να γράφω ούτε να διαβάζω για lifestyle θέματα. Αυτές, ξανά με το παρντόν, είναι σεμνοτυφίες του κώλου! Σαν να έχεις βάλει το δάχτυλο στο μέλι και να ανοίγει ξαφνικά η πόρτα, οπότε εσύ χώνεις το δάχτυλο στο στόμα και προσποιείσαι πως κάπου το χτύπησες, ενώ την ίδια ώρα γλύφεις τα απομεινάρια του μελιού. Έτσι κάνουν και οι Έλληνες με το lifestyle. Τώρα που είναι εκτός μόδας να μιλάς για sex, style, μαγειρική, και να κάνεις μεγάλα cover stories με σοβαρή δημοσιογραφική δουλειά ή να φιλοτεχνείς (με λέξεις) το πορτραίτο ενός ενδιαφέροντος ανθρώπου, δεν είναι σικ, δεν είναι πρέπον, εγώ, ένας περήφανος Έλληνας, μια περήφανη Ελληνίδα, απόγονος του Κολοκοτρώνη, να διαβάζω για στάσεις του sex ή για το πώς να ντυθώ για να μην βγω σαν διασταύρωση Φλωρινιώτη και Μαριάννας Ντούβλη από το σπίτι. Είμαστε άνθρωποι των άκρων και επιρρεπείς στη μαζοποίηση. Ωπ, τα μεγάλα μαγαζιά της lifestyle δημοσιογραφίας είναι ακμαία, πάμε και εξαντλούμε από το περίπτερο ένα περιοδικό με τιράζ 250.000 φύλλων. Ωπ, η lifestyle δημοσιογραφιά είναι στα κάτω της, βασικά γιατί δεν υπάρχει σάλιο στον κόσμο, ας τη ρίξουμε στα τάρταρα, ας αποκηρύξουμε το κακό που μας βρήκε και ας χορέψουμε και με νυχτικά στο δάσος για να διώξουμε το κακό δαιμόνιο. "Αποτάξο το lifestyle, απεταξάμην!"
Ζητώντας για μια ακόμα φορά συγγνώμη από τις κυρίες που μπορεί να προσβληθούν, αυτή είναι μια κολοσσιαία μαλακία. Η lifestyle δημοσιογραφία στη χώρα άργησε να προσαρμοστεί. Άργησαν τα μεγάλα κεφάλια να καταλάβουν πως ο κόσμος δεν έχει να περάσει, από τις 15 του μήνα βγάζει το τεφτέρι, και η lifestyle δημοσιογραφία φαινομενικά κατέρρευσε. "Κατέρρευσε το lifestyle της εποχής της ευμάρειας, κατέρρευσαν και αυτοί" είπε κάποια στιγμή με περισπούδαστο ύφος σε ένα ημισοβαρό μεσημεριανάδικο ένας πρώην εργαζόμενος σε έναν τέτοιο όμιλο την εποχή της ευμάρειας. Για να ξαναλειτουργήσει η μηχανή, έπρεπε να γίνει μια βασική παραδοχή: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ LIFESTYLE ΘΕΜΑΤΑ! Ακόμα και την πολιτική μπορείς να την δεις από άλλη σκοπιά, είτε με χιούμορ, είτε με περισσότερο παρασκήνιο, χωρίς να μπαίνεις στον πειρασμό να κοιτάξεις από την κλειδαρότρυπα.
Έτσι, τα παλιά περιοδικά πέρασαν ως επί το πλείστον στην ψηφιακή εποχή. Οι άνδρες θέλουν να διαβάσουν για sex, μπάλα, πολιτική (όχι κατ' αποκλειστικότητα όμως), για ξένες σειρές και ταινίες, ακόμα και για media. Δεν είναι κακό! Οι γυναίκες θέλουν tips ομορφιάς, θέλουν κολακεία, θέλουν καλλυντικά, sex και εκμυστηρεύσεις ανθρώπων. Δεν είναι κακό, δεν είναι κακό να παραδέχεσαι πως θέλεις να ζήσεις πιο όμορφα, χωρίς να χρειάζεται να ξοδέψεις μια καραβιά λεφτά. Δεν είναι κακό να θες να δείχνεις πιο κομψός/ή, δεν είναι κακό να θες να δεις τι γίνεται έξω από το καβούκι σου ή να θες να ψυχαγωγηθείς με έξυπνους και όχι ακριβούς τρόπους. Στην τελική, δεν είναι κακό να θέλεις να ξεχαστείς για ένα τέταρτο από την ψυχοφθόρα πραγματικότητά σου. Το πρόβλημα είναι πως αφενός η lifestyle δημοσιογραφία αδίκησε τον εαυτό της, στερώντας από το κοινό ένα αξιόλογο προϊόν, αφετέρου πετάγονται σαν τα μανιτάρια τα βαμπίρ του εξυπνακισμού, τα οποία μυρίζουν αίμα και ορμάνε.
Τι είναι κακό; Κακό είναι που ορισμένοι ανθυποσελέμπριτιζ νομίζουν πως είναι η Rihanna ή ο Jay-Z. Εμφανίζεται το τρίτο όνομα στα παραλιακά μπουζούκια ντυμένος σαν να πηγαίνει τουλάχιστον στο Μέγαρο Μουσικής σε ένα τυπικό shopping το ΣΚ. Είναι ορισμένοι που δεν έχουν καταλάβει πως έχουν βρεθεί στον αφρό, επειδή τα παλιά αφρόψαρα που είναι έμπειρα κατάλαβαν πως η υπερέκθεση μόνο κακό κάνει. Έτσι, είτε αποτραβήχτηκαν, είτε πήραν το παιχνίδι στα χέρια τους. Χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες, το twitter και το instagram γίνονται οι ίδιοι paparazzi και εκθέτουν στο κοινό πτυχές της ζωής τους. Έμειναν λοιπόν τα δόλια αφρόψαρα και προσπαθούν να κολυμπήσουν στην τρικυμία. Δεν θέλω να τους τρομάξω, αλλά είναι ζήτημα αν 2/10 θα την περάσουν την θύελλα επιτυχώς. Τους υπόλοιπους θα τους πάρει το κύμα και στην καλύτερη περίπτωση θα τους στείλεις τη Συγγρού, στη χειρότερη στο σπίτι τους.
Δεν είναι ντροπή να θέλουμε να βελτιώσουμε τη ζωή, την εξωτερική μας εμφάνιση ή τον τρόπο που διασκεδάζουμε. Να φέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: όταν πρωτοπήρα το iPhone μου και δεν ήξερα 9 από τα 10 κόλπα του, με έσωσε ένας ωραίος δεκάλογος σε ένα site. Αν δεν ξέρετε πως μα συνδυαζετε ένα ρούχο με παπούτσια, ή εμείς τα αγόρια ένα πουκάμισο με ένα μαντήλι ή μια γραβάτα, δεν είναι κακό να ψάξουμε συμβουλές εμπειρότερων από εμάς ανθρώπων. Είναι κακό όμως το να επανέλθει στο προσκήνιο η αισθητική της υπερβολής-αυτό το προάγει πλέον καθαρά το κουτσομπολιό. Υπάρχουν άνθρωποι που προφανώς αδυνατούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και πολλοί θιασώτες τους που στην πρώτη ευκαιρία, θα ξακακυλήσουν στα παλιά. Απλά, τώρα ο κόσμος είδε και τις δύο όψεις του νομίσματος και-νομίζω-πως είναι σε θέση να συγκρίνει και να κρίνει.
Θα υπάρχουν και αυτοί που θα συνεχίσουν να φωνάζουν "απεταξάμην, απεταξάμην" με την εκφορά λόγου της Ελένης Λουκά και το βλέμμα του Άδωνι Γεωργιάδη όταν μιλάει για τους κομμουνιστές. Απεταξάμην το lifestyle λοιπόν; Όχι, γιατί το lifestyle είναι ο δικός μας τρόπος ζωής. Αν θέλετε, απεταξάμην την υπερβολή και τα αισθητικά throwbacks σε κάποια πίστα της δεκαετίας του '90, αλλά ας μην φτάνουμε στην υπερβολή. Το lifestyle δεν πέθανε, ζήτω το νέο, πιο σύγχρονο και πιο ανθρωπινο lifestyle.
Οι υπόλοιπο που είναι σοβαροί και οικτίρουν εμάς τους ελαφρούς, ας ρωτήσουν αν ο Βέλτσος κάνει ακόμα διαλέξεις. Αρκετά με τη σοβαροφάνεια και την υποκρισία της εύκολης καταδίκης.
Υ.Γ. Καιρό είχαμε να τα πούμε και χάρηκα που επανήλθα.
Γιώργος Ευγενίδης