Να διαρρήξουμε τη σχέση με το παρελθόν! #man's_world3
Xωρίς δικά μου λόγια, χωρίς δικά μου σχόλια. Χώρος στις λέξεις. Και ένα κείμενο που ήρθε στην πιο κατάλληλη περίοδο. This is a
man's world, συνέχεια. (Eύη)
*****************************************************************************
Παρακολουθώντας τη δημόσια συζήτηση σε πιάνει θλίψη. Δεν
είναι μόνο το επίπεδο όσων αρθρώνουν δημόσιο λόγο που θλίβει. Είναι κυρίως η
επιχειρηματολογία αυτή που τρομάζει και-σε προσωπικό επίπεδο τουλάχιστον-δεν
αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας για την επόμενη μέρα. Γιατί πρέπει να
καταλάβουμε πως η ευημερία του μέλλοντος, του άμεσου και του πιο μακρινού, δεν
εξαρτάται από την Τρόικα και την κάθε Τρόικα. Εξαρτάται από εμάς τους ίδιους
και το αν ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε. Και φοβάμαι πως δεν ξέρουμε τι θέλουμε
να κάνουμε στο μέλλον, γιατί πολύ απλά δεν έχουμε διαρρήξει τους δεσμούς μας με
το παρελθόν.
Η επαφή με το παρελθόν είναι πολύ χρήσιμη. Προσφέρει την
απαραίτητη ιστορική αναφορά για τον καθένα, μας βοηθά να εξετάζουμε την
προσωπική και κοινωνική εξέλιξη μέσα από διαφορετικό πρίσμα. Άλλο όμως η επαφή
με το παρελθόν και άλλο η προσκόλληση σε αυτό. Δυστυχώς, όπου κοιτάξω βλέπω μια
παρελθοντολαγνεία άνευ προηγουμένου. Κάποιοι μιλούν για «χούντα». Κάποιοι άλλοι
επιδίδονται σε ένα πρωτόγνωρο κυνήγι μαγισσών και βλέπουν στο πρόσωπο της
αξιωματικής αντιπολίτευσης ταύτιση με τους στυγνούς δολοφόνους της 17Ν. Το
έκαναν κάποιοι με τον ίδιο τρόπο και τη δεκαετία του 80, στοχοποιώντας τον
Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας άλλος βλέπει συνομωσίες διεθνών χρηματοπιστωτικών
κέντρων εναντίον της Ελλάδας. Διολισθαίνουμε πλέον σιγά-σιγά στη ρήση του
Τρικούπη για το έθνος το ανάδελφο. Και όλο αυτό, εκτός από κουραστικό, είναι
και ιδιαίτερα αντιαισθητικό.
Αν όλη αυτή η ρητορεία ήταν αποκλειστικό προνόμιο λίγων και
εκλεκτών, ίσως και να μην υπήρχε πρόβλημα, μιας και αυτοί θα αντιμετωπίζονταν
ως μια ομάδα γραφικών. Και όμως, ο αυτός ο τρόπος έκφρασης ανάγεται σε
συλλογικό επίπεδο και δηλητηριάζει τη δημιουργικότητα και το σχεδιασμό για το
μέλλον. Η παρελθοντολαγνεία και η παρελθοντολογία ακρωτηριάζουν τα ψήγματα νέων
ιδεών που υπάρχουν στα κεφάλια ορισμένων. Έτσι λοιπόν, βρισκόμαστε στις
λυκαυγές του 2014 και δεν ξέρουμε τι θα ακολουθήσει. Και δεν ξέρουμε τι θα
ακολουθήσει, γιατί φοβόμαστε να σχεδιάσουμε και να αυτοσχεδιάσουμε. Φοβόμαστε
να καταστρώσουμε ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον, παραμένοντας οχυρωμένοι
στις αγκυλώσεις και στους εύκολους βερμπαλισμούς του παρελθόντος.
Να είμαστε βέβαιοι πως χωρίς σχέδιο αργά ή γρήγορα θα
βρεθούμε αντιμέτωποι με τις ίδιες παθογένειες που μας έπνιξαν και μας έστειλαν
στον πάτο. Το κλειδί για το μέλλον λέγεται μεταρρυθμίσεις, θα είναι όμως ένα
αδειανό πουκάμισο αν δεν συνοδευτεί από πολιτική και κοινωνική βούληση.
Μεταρρυθμίσεις στον τρόπο σκέψης μας. Στον τρόπο δράσης μας στην κοινωνική και
ιδιωτική μας ζωή. Στη σχέση μας με το κράτος. Στη σχέση μας με τους συμπολίτες
μας. Στις δομές του κράτους, στο βαθμό εμπλοκής του στη δημόσια ζωή.
Αυτοματοποίηση και εκσυγχρονισμός των διαδικασιών. Όλο αυτό είναι ένα γενικό
περίγραμμα, το οποίο πρέπει να συμπληρωθεί από συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες
πολιτικές προτάσεις. Όσο όμως κάποιοι εξακολουθούν να πολιτεύονται και να
συζητούν με όρους της πρώιμης Μεταπολίτευσης, τότε δεν θα αργήσουμε να
ξαναβρούμε μπροστά μας τα αδιέξοδα από τα οποία παλεύουμε να ελευθερωθούμε.
Οι λέξεις είναι ανέξοδες και πολύ εύκολες. Όλοι θέλουμε να
κάνουμε εντύπωση στην ομήγυρη που βρισκόμαστε ή στο διαδίκτυο. Θέλουμε να
αφήσουμε το στίγμα μας. Και γι’ αυτό το λόγο καταφεύγουμε πολλές φορές σε
φράσεις απύθμενης βλακείας που θα ήταν καλύτερο να μην έχουν ειπωθεί/γραφεί
ποτέ. Όταν λοιπόν καταφέρουμε να περάσουμε από το στάδιο της
εντυπωσιοθηρίας-που αναδίδει τόση καλτίλα-στο επίπεδο της πνευματικής
ωριμότητας και σοβαρότητας, τότε θα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο.
Έχω λοιπόν μια ευχή για το 2014: όχι να φύγει η Τρόικα, ούτε
να καμφθεί η ευρωσκεπτικιστική τάση σε πολιτικό επίπεδο, ούτε τίποτα σχετικό.
Να διαρρήξουμε τη σχέση μας με το παρελθόν και να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα
την πρόκληση του μέλλοντος. Να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με όρους του μέλλοντος
και όχι με όρους του παρελθόντος, αυτή είναι η ευχή μου.
Δυστυχώς ξέχασα να στείλω γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Ας
ελπίσουμε και πάλι να πραγματοποιηθεί η ευχή…
Γιώργος Ευγενίδης