Περί γραπτών ο λόγος. #man's_world2

 Γράφω για εμένα, για ό,τι υπάρχει στο μυαλό μου και θέλω να χωρέσει κάπου. Εδώ και χρόνια διάβαζα κείμενα του άλλου φύλου. Ξεκίνησα τη χρυσή εποχή του Nitro να διαβάζω τα editorials του Πέτρου Κωστόπουλου και λοιπά άρθρα του Θεοδόση Μίχου, συνέχισα με Lifo και Φώτη Βαλλάτο, για να καταλήξω στο Oneman. Δεν συμπεριλαμβάνω εξαιρετικά κείμενα του Γιώργου Πανόπουλου στο DocTV και του Αύγουστου Κορτώ στο Protagon. Ο κόσμος των ανδρών μέσα από ένα κείμενο. Ό,τι υπάρχει στο μυαλό τους και αποτυπώνεται σε μερικές αράδες. Γιατί γράφουν; Aναρωτιέμαι kαι θέλω να μάθω. This is a man's world, συνέχεια. (Eύη)

*****************************************************************************

Γιατί γράφουμε; Δεν μπόρεσα να βρω καλύτερη αρχή γι’ αυτό το κείμενο. Δεν πειράζει! Η απάντηση δεν είναι εύκολη και σε καμία περίπτωση δεν είναι αντικειμενική. Ο καθένας θα σου πει έναν διαφορετικό λόγο. Κάποιος μπορεί να γράφει μόνο για την επιβίωσή του. Κάποτε μπορεί να αγαπούσε το γράψιμο, να ξεκίνησε με όνειρα και φιλοδοξίες, οι οποίες στη συνέχεια κατέπεσαν, συνετρίβησαν υπό το κράτος της πραγματικότητας. Κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να κερδίσει το εγκώμιο του αναγνωστικού του κοινού. Δηλαδή, γράφει για να εξυπηρετήσει μόνο τη ματαιοδοξία του. Κάποιος τρίτος μπορεί να γράφει γιατί είναι εξάρτηση. Ξεκίνησε κάποτε και σύντομα η διαδικασία έγινε κομμάτι της μέρας και της προσωπικότητας. Δεν ανήκω σε καμιά από τις τρεις κατηγορίες.

Γράφω για μένα. Γράφω, γιατί για μένα είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία. Αντί να πληρώνω κανέναν ψυχοθεραπευτή ένα σκασμό λεφτά, να κάθομαι σε ένα ανάκλιντρο ή καναπέ και να μιλάω ασταμάτητα για καμιά ώρα, κάθομαι και γράφω. Μπορεί να ακουστεί γελοίο, αλλά ακόμα και το πολιτικό σχόλιο που κάνω στις ιστοσελίδες που συνεργάζομαι, είναι μέρος της ψυχοθεραπείας μου. Θέλω αυτό που αισθάνομαι, αυτό που σκέφτομαι, να το εξωτερικεύσω. Με εξαίρεση ορισμένες μύχιες σκέψεις που δεν είναι για δημόσια κατανάλωση, όταν βάζω τις σκέψεις μου σε χαρτί, αισθάνομαι μια ευχάριστη πληρότητα. Μπορώ να γράψω ένα εντελώς στεγνό κείμενο (ρεπορτάζ) αλλά και ένα συναισθηματικό άρθρο. Μπορώ να γράψω με κρύο αίμα αλλά μπορώ να γράψω την ώρα που είμαι εξοργισμένος ή λυπημένος. Αλλά δεν γράφω για σένα. Γράφω για μένα, χαίρομαι όμως όταν μπορείς να δεις αυτό που γράφω. Γιατί σημαίνει πως μπορείς να δεις εμένα. Χαίρομαι όταν συμφωνείς-είναι ένα υπέροχο συναίσθημα να καταλαβαίνεις πως υπάρχουν άνθρωποι που ταυτίζονται με σένα-, θα χαρώ όμως και όταν διαφωνήσεις, γιατί τότε σημαίνει πως μπορούμε να κάνουμε μια ωραία συζήτηση.

Έχω γράψει κείμενα που δεν τα δημοσίευσα. Έβαλα κάτω τις ιδέες μου, τις ιεράρχησα, συνέταξα το κείμενο και όταν τελείωσα, σκέφτηκα πως πρόκειται για μεγαλειώδη ανοησία. Και δεν το δημοσίευσα. Αυτό ήταν ιδίως τον καιρό που είχα δικό μου blog και μπορούσα να γράφω με μεγαλύτερη ελευθερία. Ευτυχώς, τα πράγματα τα έφεραν έτσι και στις συνεργασίες μου μέχρι στιγμής με διάφορες ιστοσελίδες ήμουν τυχερός. Αυτό σημαίνει πως ποτέ δεν με περιόρισαν. Ήξεραν και ξέρουν οι αρχισυντάκτες μου πως όταν μου βάζουν πολύ περιοριστικά στεγανά, το άρθρο δεν θα είναι καλό και δεν θα «περπατήσει» κιόλας. Επομένως, γιατί να το κουράζουμε; Όμως, εκείνα τα πρώτα κείμενα που έμειναν αδημοσίευτα υπάρχουν ακόμα στο αρχείο που προσπαθώ να φτιάξω, για να συγκεντρώσω τα κομμάτια της δικής μου αφήγησης. Καμιά φορά τα διαβάζω και αναρωτιέμαι, γιατί δεν τα δημοσίευσα τότε. Θα είχα κάποιον λόγο…

Γράφω για στιγμές αλλά και για πιο σύνθετα ζητήματα. Δεν μπορώ να σου πω, ποιο από τα δύο προτιμώ. Το να γράφεις για στιγμές, τις δικές σου και άλλων, δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται αλλά μου βγαίνει πιο αυθόρμητα. Παίρνω το ερέθισμα και χτίζω στο μυαλό μου το συλλογισμό. Άλλες φορές πετυχαίνει περισσότερο, άλλες λιγότερο. Το να γράφεις για ένα πολιτικό ή ιδεολογικό ζήτημα όμως δεν είναι τόσο εύκολο, ιδίως όταν δεν θέλεις να μείνεις στο επίπεδο των εντυπώσεων. Πρέπει να σταθμίσεις δεδομένα, να φροντίσεις, ώστε η ανάλυσή σου να μην αδικεί κανέναν και να κάνεις μια όσο το δυνατόν πιο προσεχτική αξιολόγηση του ζητήματος. Δεν θα αποιδεολογικοποιήσω κανένα κείμενό μου. Δεν προσπαθώ να κρυφτώ και ίσως να το πληρώσω κάποια μέρα, αλλά δεν με πολυενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μην γράφω με παρωπίδες. Γιατί τότε προδίδω την ψυχοθεραπεία μου…

Σπάνια διαβάζω τα παλιά μου κείμενα ξανά. Το έκανα ίσως με τα αδημοσίευτα. Με πιάνει ένα σφίξιμο, μια αίσθηση εντροπίας. Σε πολλές περιπτώσεις, ο χρόνος με έχει ξεπεράσει, το κείμενο είναι ανεπίκαιρο. Ίσως και να διαψεύστηκε από την πορεία των γεγονότων. Ίσως να άλλαξα και εγώ παραστάσεις και συνεπώς γνώμη μέσα στη-μικρή-πορεία του χρόνου. Αλλά scripta manent και καλό είναι να μένουν για να μας θυμίζουν τις εσφαλμένες εκτιμήσεις και τις πλάνες μας αλλά και για να αισθανόμαστε δικαιωμένοι ενίοτε. Θυμάμαι λίγο έως πολύ τι έχω γράψει αλλά αδυνατώ να κάτσω να τα ξαναδιαβάσω. Το έκανα από το δημοτικό αυτό. Δεν ήθελα να ξαναδιαβάζω τις εκθέσεις μου και αν τύχαινε και ο δάσκαλος διάβαζε κάποια έκθεση δυνατά, κοκκίνιζα και χαμήλωνα τα μάτια. Δεν μου άρεσαν οι λέξεις μου, η σειρά τους, ο τρόπος διατύπωσης. Ακόμα το παθαίνω. Σκέφτομαι «αυτό έπρεπε να το διατυπώσεις αλλιώς», «λάθος λέξη, τώρα σκέφτηκα μια καλύτερη», γενικώς περνώ τον εαυτό μου από κόσκινο.

Όταν γράφω, ακούω σχεδόν πάντα μουσική. Έχω ένα θέμα με την απόλυτη ησυχία στο δωμάτιο, έως που τη βρίσκω και αντιπαραγωγική. Μπορεί κάποια στιγμή να με απορροφήσει το κείμενο και να μην ακούω καθόλου, να έχει αλλάξει το τραγούδι και να μην δώσω καν σημασία. Δεν πειράζει όμως, τουλάχιστον δεν αισθάνομαι μόνος μου. Όταν γράφω όμως, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω και δεν μου αρέσει να με διακόπτουν. Χωρίς αμφιβολία, η χειρότερη εμπειρία γραψίματος ήταν σε μια πτήση, όπου έπρεπε να δουλέψω-δεν έγραφα καν για την πλάκα μου-και μια φίλη μου αποφάσισε πως είχε έρθει η ώρα να παίξουμε. Τελικά, κατάφερε να με εκνευρίσει επί δίωρο και εν τέλει δεν έκανα και τη δουλειά που έπρεπε, με αποτέλεσμα να τρέχω τις μικρές ώρες.

Το γράψιμο είναι όμως λυτρωτικό. Τα βγάζεις από μέσα σου και «καθαρίζεις». Βάζεις τις σκέψεις σου σε μια σειρά και αισθάνεσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου που κατάφερες να το κάνεις και αυτό. Όσοι γράφουν για λόγους εντυπωσιοθηρίας, δεν θα καταλάβουν. Αυτοί προσπαθούν να επιστρατεύσουν τα πιο σύνθετα γλωσσικά σχήματα, να προωθήσουν το συλλογισμό σε επίπεδα που γίνεται ακατανόητος, να κερδίσουν το δέος του αναγνώστη. Ξεχνούν πως καμιά φορά η μαγεία του γραψίματος έγκειται στην απλότητά του. Γιατί η απλότητα αναδεικνύει καθαρότητα και ειλικρίνεια. Πάντα αναζητώ αυτά τα στοιχεία στα δικά μου αλλά και στα κείμενα άλλων. Θέλω μέσα από τις λέξεις να βλέπω τον άνθρωπο που τις έγραψε.

Τέλος όμως και αυτή η συνεδρία γιατρέ μου. Ώρα για βόλτα.

Γιώργος Ευγενίδης

Facebook: George Evgenidis

Twitter: g_evgenidis

Instagram: g_evgenidis