Instagram-ίζοντας το χρόνο #10 ή αλλιώς ανθρωπιά...

Πριν από τρία χρόνια δοκιμάστηκα σαν άνθρωπος. Αν με διαβάζεις το ξέρεις. Όπως φυσικά κάθε άνθρωπος που από τη φύση του είναι και λίγο καλομαθημένος, πίστευα πως τα προβλήματα μου ήταν η αρχή και το τέλος τoυ μικρόκοσμου μου. Δεν μπορούσα να δω καθαρά. Ενδεχομένως και να εθελοτυφλούσα πως υπήρχαν σοβαρότερα προβλήματα από μια σχέση που ακροβατούσε στα όρια της φθοράς και της διάλυσης. Η εγωιστική μου αντίληψη με έκανε να αδιαφορώ για ό,τι συνέβαινε δίπλα μου. Το μόνο ενδιαφέρον εξαντλούνταν στα προσωπικά. Έπρεπε να εξασφαλίσω την ασφάλεια που υπήρχε στη ζωή μου επτά χρόνια πριν. Εγώ ανασφαλής και ο εαυτός μου απροστάτευτος. Ώρες ώρες ευχόμουν να τελειώσει αυτό το μαρτύριο γιατί  κατάφερνα να σκοτώνω κάθε κομμάτι ανθρωπιάς, ενδιαφέροντος, ζωής που είχα. Κοιτούσα γύρω : άνθρωποι γελαστοί, ζευγάρια ερωτευμένα και άλλοι τόσοι άνθρωποι να τρέχουν. Να τρέχουν να προλάβουν. Και εγώ να τους παρακολουθώ από απόσταση. Να στέκομαι στη γωνία και να μην μπορώ ή να μη θέλω να κάνω βήμα.

Η ζωή όμως τα φέρνει πολύ περίεργα μερικές φορές. Σε οδηγεί σε δρόμους που ενδεχομένως και να μην περπατούσες υπό άλλες συνθήκες. Ο δικός μου δρόμος ένα παγωμένο πρωί του Ιανουαρίου με είχε οδηγήσει, στα πλαίσια πρακτικής άσκησης, στην ΕΛΕΠΑΠ. Θυμάμαι την πρώτη επαφή με τα παιδιά. Θυμάμαι ακόμη και σήμερα να κάθομαι στο σαλόνι και να με πλησιάζει ένα αγοράκι 3 χρόνων. Μου μίλησε και με πήρε αγκαλιά. Δεν μπορούσε να περπατήσει καλά. Το θυμάμαι γιατί λάτρεψα εκείνη την ώρα τη δύναμη του και τη ζωντάνια του. Το θυμάμαι γιατί ήταν η στιγμή που δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου, αβίαστα. Και θυμάμαι πως η δασκάλα του ήρθε να το πάρει. Και θυμάμαι πως δεν ήθελα να φύγει. Όταν ανέβηκα στον όροφο τους και μπήκα σε τμήμα και παρακολουθούσα τα παιδιά κατάλαβα. Κατάλαβα πως μετράω λάθος τη ζωή μου. Πως έχασα και χάνω την ουσία. Εγώ στεκόμουν ένα τρίμηνο στη γωνία και αρνούμουν να αλλάξω το βήμα μου. Μπορούσα και δεν το έκανα. Όμως τα παιδιά της ΕΛΕΠΑΠ με δυσπλασίες, τα παιδία με σύνδρομα, τα παιδιά με παράλυση πολλές φορές εκτός της κινητικής και εγκεφαλικής, τετραπληγικά, αγωνίζονταν για τη ζωή τους. Αγωνίζονταν για ό,τι εγώ είχα και αρνούμουν να εκτιμήσω. Πάλευαν με τους καθηγητές τους να μάθουν να ζουν, να μάθουν να αυτοεξυπηρετούνται ή απλώς ήταν εκεί και περίμεναν. Είδα παιδί με σύνδρομο Ρεττ. Και εγώ στεκόμουν εκεί και προσπαθούσα να εξιλεωθώ, έστω στον εαυτό μου. Θυμάμαι τη Μαρία. Φυσικά, δεν μπορούσε να περπατήσει. Φυσικά, ήταν εκεί και  μάθαινε να διαβάζει. Έφτιαχνε παζλ και θυμάμαι πως με ρώτησε πως με λένε. Με συμπάθησε και τη συμπάθησα. Ήταν έξυπνη, διψούσε για νέα πράγματα, ήθελε να κάνει νέους φίλους (εγώ είχα ξεχάσει τους δικούς μου). Περπατούσε πάντα με βοήθεια. Οι φυσικοθεραπείες κόστιζαν αλλά τουλάχιστον ήταν εκεί και μπορούσε να τις κάνει.

Την κοιτούσα και τελειώσαμε το παζλ της. Και βλέπω ένα τεράστιο χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο της. ''Είσαι πολύ όμορφη'' μου λέει ''Τώρα είμαστε φίλες''.
Και τότε βλέπεις το χαμόγελο να επανέρχεται στο πρόσωπο ενός ανθρώπου πονεμένου, ενός ανθρώπου που έχει δοκιμαστεί και δοκιμάζεται καθημερινά από τη μέρα που γεννήθηκε. Και είναι σα να βλέπεις αυτό τον μικρό άνθρωπο να σε ευγνωμονεί για μια στιγμή χαράς. Επειδή ασχολήθηκες, επειδή νοιάστηκες, επειδή έδειξες αγάπη, επειδή απλώς βοήθησες, με τον τρόπο σου. Και εκεί καταλαβαίνεις πως το δώρο που απεκόμισες από όλο αυτό το ταξίδι, δεν είναι απλώς ένα δάκρυ συγκίνησης, είναι ένα δάκρυ δικής σου ευγνωμοσύνης που ένα πιτσιρίκι όμορφο σε δίδαξε το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής : να εκτιμάς όσα έχεις γιατί για κάποιους άλλους δεν είναι αυτονόητα. 

Και τότε ορκίστηκα πως θα βοηθώ όσο μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ. Κάποτε κοιτούσα καχύποπτα όποια ενέργεια δρομολογούνταν και είχε ως φωτεινή ταμπέλα, τη λέξη φιλανθρωπία. Για εμένα δεν υπάρχει ο όρος, δεν τον ασπάζομαι, δεν τον υιοθετώ. Για εμένα υπάρχει ο όρος ανθρωπιά, αλτρουισμός. Αυτό που έυχομαι από την ψυχή μου σε κάθε έναν από εσάς, είναι να έχετε την ευκαιρία να ζήσετε αυτά τα παιδιά έστω για μια ώρα. Θα σας αλλάξουν τη ζωή.

Γι αυτό το λόγο υποστηρίζω την ενέργεια των Sephora. Γιατί έχω ζήσει. Γιατί ξέρω. Γιατί και η μία φυσικοθεραπεία είναι ύψιστης σημασίας για κάποια παιδιά. Ζήτημα, κυριολεκτικά, ζωής.  
Φέτος στα My Sephora Greece, αυτή την περίοδο, ξέρεις, πετάνε κάτι παπαγαλάκια. Λέγονται Beauty Birds και ρίχνονται στον αγώνα για τη στήριξη των παιδιών με κινητικά προβλήματα. Αυτό τα απίθανα, εορταστικά νυκτοπούλια και πιστοί φίλοι της όμορφης συντρόφου του Άη Βασίλη, κακατούα λέγονται και μας ικετεύουν να τα πάρουμε στο σπίτι μαζί μας! Με 10 ευρώ, 1 παπαγαλάκι ανοίγει τα φτερά του και 1 φυσικοθεραπεία δρομολογείται, για ένα παιδί της ΕΛΕΠΑΠ που την έχει ανάγκη. Θα στηρίξουμε μαζί το έργο της ELEPAP;

Μετά από όλα αυτά γίνεσαι φορέας των ιδεών της ζωής. Απόλυτων αξιών. Και θα επαναλάβω σκοπίμως. Εκεί καταλαβαίνεις πως το δώρο που απεκόμισες από όλο αυτό το ταξίδι, δεν είναι απλώς ένα δάκρυ συγκίνησης, είναι ένα δάκρυ δικής σου ευγνωμοσύνης που ένα πιτσιρίκι όμορφο σε δίδαξε το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής : 

να εκτιμάς όσα έχεις γιατί για κάποιους άλλους δεν είναι αυτονόητα.