The pink love you share for Breast Cancer...

Είναι αυτό το πράγμα που σου ανακοινώνουν μια μέρα πως έχεις καρκίνο του μαστού και παγώνεις. Μπορεί να μην είσαι εσύ. Μπορεί να είναι η φίλη σου, η αδερφή σου, η μαμά σου. Και πάλι παγώνεις. Είναι που κάποιες φορές θεωρείς τα πάντα δεδομένα. Και αρκούν 5 μαρτυρικά λεπτά και πολύ σου λέω που σε κάνουν να συνειδητοποιείς πως δεν είναι έτσι. Ο ήλιος, η ζωή, η γκρίνια του άνδρα σου, οι φωνές των περαστικών στο δρόμο, αυτή η κίνηση στη Μεσογείων και αυτό το γκρίζο σε κάθε γωνιά της πόλης, είναι πράγματι εκνευριστικά και δεδομένα. Για εσένα, για εμένα, για όλους. Αλλά δε θα πρέπει να είναι. Όπως δε θα πρέπει να είναι και η υγεία σου. Με τον καρκίνο δεν παίζεις. Και ξέρεις γιατί δεν παίζεις γιατί αυτός παίζει πιο ύπουλα. Σου στερεί ό,τι αγαπάς. Τη ζωή σου, τους ανθρώπους σου, το χαμόγελο σου, τα όνειρα σου. Σε αναγκάζει να συμβιβάζεσαι σιγά σιγά με το χρόνο. Με το χρόνο που μετράς. Με το χρόνο που πιστεύεις πως απομένει. Σε αναγκάζει να συμβιβάζεσαι με την απώλεια. Με την απώλεια που δεν αντέχεις. Την απώλεια των μαλλιών σου από τις χημειοθεραπείες, της ζωντάνιας, της ενεργητικότητας. Των ανθρώπων σου. Του εαυτού σου. 

Κάθε χρόνο οι εταιρίες βγάζουν και από ένα προϊόν για τον μήνα Οκτώβριο, το ροζ μήνα. Ξέρω την άποψη σου, ειδικά εσένα του δυσκολόπιστου, υλισμός στο έπακρο, αλλά να σου πω και κάτι ας έχεις κάτι ροζ πάνω σου, να σου θυμίζει πόσο πολύτιμη είσαι. Πόσα αξίζεις και πόσα πρέπει να θυμάσαι για να αρχίσεις να εξετάζεσαι, να προσέχεις, να προλαμβάνεις.

Κάποτε έπεσα τυχαία πάνω σε μια σελίδα. ΣΤΗ σελίδα. Μια σελίδα διαφορετική, ανθρώπινη, αληθινή, σπαραχτική. Γεμάτη αγάπη αλλά και πολύ πόνο. Γεμάτη έρωτα αλλά και ελπίδα. Ελπίδα για τη ζωή. Για τη δύναμη και το μεγαλείο του ανθρώπου που είναι ικανός να νικήσει τον καρκίνο, αρκεί να το θέλει πολύ. Αλλά που δεν τα κατάφερε. Μια σελίδα αφιερωμένη στη μνήμη της Jennifer, που έχασε τη μάχη με τη ζωή από καρκίνο του μαστού. Μια σελίδα που αποτυπώνει καρέ καρέ κάθε λεπτό της ζωής της μέχρι το τέλος. Μια σελίδα που έφερε στην πορεία ένα μη κερδοσκοπικό οργανισμό :  The Love You Share, που στόχος του είναι να βοηθήσει κάθε γυναίκα που αδυνατεί αν ανταπεξέλθει στο δυσβάστακτο  κόστος των θεραπειών. Μια σελίδα που με έκανε να νιώσω σφίξιμο στο στομάχι. Ήταν γροθιά ουσιαστικά. Γροθιά στην άγνοια. Γροθιά στον ευφησυχασμό. Γροθιά στο ''θα είμαι καλά'' Είναι η σελίδα που σε κάνει να συνειδητοποιείς πως η ζωή είναι στιγμές. Και κάποιες φορές ελάχιστες. Όμως σε κάνει να παίρνεις την απόφαση της πρόληψης, του τακτικού ελέγχου, της μαστογραφίας, της ψηλάφισης στο μπάνιο σου. Ένα βραχιολάκι ευτελές αλλά κάποιες φορές σωτήριο.

« Από την πρώτη φορά που είδα τη Jennifer, ήξερα. Ήξερα ότι ήταν η μοναδική. Ήξερα, όπως ακριβώς ήξερε και ο πατέρας μου, όταν τραγούδησε στις αδελφές του, τον χειμώνα του 1951, μετά από την πρώτη συνάντηση με τη μαμά μου, " τη βρήκα." 

Ένα μήνα αργότερα η Jen πήρε μια δουλειά στο Μανχάταν και στο Κλίβελαντ. Ήθελα να πάω στην πόλη - για να δω τον αδελφό μου, αλλά στην πραγματικότητα ήθέλα να δω τη Jen  Σε κάθε επίσκεψη, η καρδιά μου ούρλιαζε και έλεγε, " πες της ".  Αλλά εγώ δεν μπορούσα να λειτουργήσω, δεν έβρισκα το θάρρος να πω στη Jen ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτήν. Η καρδιά μου τελικά επικράτησε και σαν μαθητής της είπα.  Προς ανακούφιση των παλμών μου, τα όμορφα μάτια της Τζεν φωτίστηκαν και είπε ''Κι εγώ το ίδιο!". Έξι μήνες αργότερα, μάζεψα τα πράγματά μου και πέταξα στη Νέα Υόρκη με ένα δαχτυλίδι αρραβώνων. Εκείνο το βράδυ, στο αγαπημένο μας, ιταλικό εστιατόριο, έπεσα στα γόνατα μου και ζήτησα από τη Jen να με παντρευτεί. Ένα χρόνο αργότερα ήμασταν παντρεμένοι. Ο γάμος έγινε στο Central Park και γύρω μας ήταν οι οικογένειες μας και φίλοι. Αργότερα εκείνο το βράδυ, χορέψαμε τον πρώτο μας χορό ως σύζυγοι, μελωδία συνοδευμένη από τον μπαμπά μου και το ακορντεόν του- ♫ "I’m in the mood for love...» ♫. Πέντε μήνες αργότερα η Jen διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Θυμάμαι ακριβώς τη στιγμή... Η φωνή της Jen και το μουδιασμένο συναίσθημα. Αυτή η αίσθηση δεν έφυγε ποτέ. Θα θυμάμαι, επίσης, πάντα πως κοίταξε στα μάτια ο ένας τον άλλο και κράτησε τα χέρια του άλλου. ''Είμαστε μαζί, θα είμαστε εντάξει. "Με τη μάχη της ήρθαμε πιο κοντά . Οι λέξεις έγιναν λιγότερο σημαντικές. Μια νύχτα η Jen, μόλις είχε εισαχθεί στο νοσοκομείο, και ο πόνος της ήταν εκτός ελέγχου. Άρπαξε το χέρι μου, τα μάτια της βούρκωσαν, "κοίτα τα μάτια μου, αυτός είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να χειριστώ αυτόν τον πόνο". Η Jen μου έμαθε να αγαπώ, να ακούω, να δίνω και να πιστεύω στους άλλους και τον εαυτό μου. Δεν ήμουν ποτέ πιο ευτυχισμένος από όσο ήμουν τότε. Καθ' όλη τη μάχη μας, είχαμε την τύχη να έχουμε κοντά μας μια ισχυρή ομάδα υποστήριξης, αλλά έχουμε ακόμα παλέψει για να κάνουμε τους ανθρώπους να κατανοήσουν τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε . Η Jen βίωνε χρόνιο πόνο από τις παρενέργειες της, σχεδόν 4 χρόνια. Στα 39 της άρχισε να χρησιμοποιεί ''π'' για να περπατά, καθώς είχε εξαντληθεί από το χτύπημα και τους μώλωπες . Στο νοσοκομείο έμεινε 10 και πλέον ημέρες, πράγμα μη ασυνήθιστο. Οι συχνές ιατρικές επισκέψεις οδήγησαν σε μάχες με τις ασφαλιστικές εταιρείες. Ο φόβος, το άγχος και η ανησυχία ήταν συνεχώς εκεί. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να τα ακούσουν αυτά. Οι άνθρωποι υποθέτουν ότι η θεραπεία σε κάνει καλύτερα, ότι τα πράγματα φτιάχνουν, ότι η ζωή επανέρχεται στον  κανονικό της ρυθμό. Ωστόσο, δεν υπάρχει ''κανονικό'' στον καρκίνο. Οι επιζώντες του καρκίνου πρέπει να ορίσουν μια νέα αίσθηση της κανονικής ζωής. Και πως να τους κάνεις να αντιληφθούν πως είναι η κάθε μέρα ενός καρκινοπαθή; Οι φωτογραφίες μου δείχνουν αυτή ακριβώς τη ζωή. Την καθημερινή ζωή. Εξανθρωπίζουν το πρόσωπο του καρκίνου, μέσα από το πρόσωπο της γυναίκας μου. Δείχνουν την πρόκληση, τη δυσκολία, το φόβο, τη θλίψη και τη μοναξιά που αντιμετωπίσαμε. Ό,τι αντιμετώπισε η Jennifer καθώς μαχόταν με αυτή την ασθένεια. Το πιο σημαντικό απ' όλα, θα δείξουν την αγάπη μας. Αυτές οι φωτογραφίες δεν μας καθορίζουν, αλλά είναι εμείς .Ο καρκίνος είναι στη ζωή μας, στις ειδήσεις καθημερινά, και ίσως αυτές οι φωτογραφίες να γίνουν οδηγός κάθε ασθενή και κάθε συγγενή του. Να προσεγγίζει το πρόβλημα με περισσότερη γνώση, ευαισθησία, βαθύτερη κατανόηση, ειλικρινή φροντίδα και ειλικρινή ανησυχία. 
"Να αγαπάτε κάθε πτυχή των ανθρώπων σας . " - Jennifer Merendino

Υπάρχει λοιπόν αυτή η πλευρά αλλά υπάρχει και η άλλη. Η πλευρά των γυναικών που τα κατάφεραν. Δες εδώ. Το Κέντρο Έλλη Λαμπέτη στηρίζει κάθε γυναίκα που το έχει ανάγκη. Και να θυμάσαι να παλεύεις. Να παλεύεις για όσα προσπαθούν να σου πάρουν βίαια. Για όσα προσπαθεί ο καρκίνος. Να παλεύεις για τη ζωή σου. Και να μην ξεχνάς ποτέ το ροζ. Αγόρασε ένα από τα βραχιολάκια της εκστρατείας της Estee Lauder.
Τα βραχιόλια θα διατίθενται ολόκληρο τον Οκτώβριο στη συμβολική τιμή των 10 ευρώ, από τα σημεία διάθεσης προϊόντων Estee Lauder αλλά και μέσω των φαρμακείων από την Darphin σε όλη την Ελλάδα. Σκοπός της πώλησης είναι η συγκέντρωση χρημάτων για τον Πανελλήνιο Σύλλογο Γυναικών με Καρκίνο Μαστού ‘’Άλμα Ζωής’’. Και να θυμάσαι να το κοιτάς κάθε μέρα. Μετά το μπάνιο σου 5 λεπτά. Κοίτα το κάθε φορά που ξεχνάς το ραντεβού για την καθιερωμένη μαστογραφία. Πέντε λεπτά είναι αρκετά για να δεις, να νιώσεις πως η ζωή δε μετριέται με το χρόνο.

Και να θυμάσαι η πρόληψη δεν είναι επιλογή. Είναι αυτοσκοπός. Καθήκον στον εαυτό μας. 

Οι εικόνες μπορεί να σου φανούν σκληρές αλλά καλύτερα αυτές, παρά η άγνοια. 

Καλύτερα η αλήθεια που πονάει και ματώνει και τσουρουφλίζει κάθε σου κύτταρο παρά ο καρκίνος. 

Ο καρκίνος δεν είναι παιχνιδάκι. Αν σε βοηθούν τα καλλυντικά να το συνειδητοποιήσεις καλώς αλλά η ουσία βρίσκεται στην πρόληψη.
 Θα κλείσω απλώς με μια φράση από το ημερολόγιο εκστρατείας της  Avon. 

Υ.Γ. Kαι θέλω να σε παρακαλέσω εσένα φίλη , είτε είσαι blogger είτε όχι να μοιραστείς αυτή την ιστορία να τη δουν όσο το δυνατόν περισσότερες γυναίκες.

Θέλω να συμμετάσχεις στο TAG που σκέφτηκε η Koρίνα για τον ροζ μήνα! Με αλήθειες. 
Hashtag : #επιστήθια_φίλη

...συνεχίζεται...