Instagram-ίζοντας το χρόνο #9 ή αλλιώς σε εκτιμώ και πονάω όταν πονάς...
Eίναι
κάτι άνθρωποι διαφορετικοί. Διαφορετικοί από όλους. Και να ξέρεις τη
διαφορετικότητα την πολεμάνε. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, αγαπάνε
πραγματικά, δίνονται και πολλές φορές καίγονται από το ίδιο τους το
πάθος. Επιμένουν και πονάνε και δίνουν ακόμη και όταν όλα έχουν
τελειώσει. Αυτούς τους ανθρώπους εγώ νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που τους
έχω γνωρίσει.
Όπως όλοι έρχονται ξαφνικά στη ζωή σου και τους εκτιμάς από την πρώτη ματιά. Και διακαιώνουν κάθε σκέψη και κάθε συναίσθημα 13 χρόνια μετά. Είναι σαν τον μπαμπά σου. Θα μπορούσε να είναι ο μπαμπάς σου αλλά είναι φίλος που του μιλάς στον πληθυντικό από σεβασμό και όχι για τους τύπους. Που στα δύσκολα ήταν εκεί και προσπάθησε να σου δώσει χέρι βοηθείας όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Και σου έδωσε και σε σήκωσε και σου είπε αλήθειες. Αλήθειες που πονάγαν, που νευριάζαν αλλά αλήθειες. Και σε εκτίμησε το δίχως άλλο για ό,τι είσαι και σε πίστεψε και ήταν εκεί στην χιλιοστή φορά που άκουγε το μόνιμο πρόβλημα σου, αλλά έδινε και πάλι μια συμβουλή.
Είναι ο Π., ο κύριος Π., όπως τον έλεγα. Όπως τον λέω. Είναι φίλος μας και είναι αληθινός. Δεν μετράει τα λόγια του, δεν τα κρύβει, δεν τα μασάει. Δεν φοράει μάσκες και προσωπεία και αυτό ίσως πλήρωσε. Σήμερα μου θύμισε πως ήταν πριν τρία χρόνια να περιμένω ένα μήνυμα που δεν ερχόταν ποτέ, μια λέξη, ένα τηλέφωνο. Πως οι ώρες δεν περνούσαν και οι δείκτες του ρολογιού κολλούσαν σε λεπτά. Η απουσία είναι ο πιο άθλιος εχθρός. Παλεύεις να τη συνηθίσεις. Όπως και η συνήθεια. Σε κάνει να δένεσαι και να μένεις εκεί. Ο κύριος Π. είναι ο άνθρωπος που σου εύχομαι η τύχη να στον φέρει έστω και τυχαία στο δρόμο σου, όπως τον έφερε και στο δικό μου και έμεινε 13 χρόνια. Και μου έμαθε τι είναι να ξέρεις τι αξίζεις. Να παλεύεις για ό,τι αξίζεις. Mου έμαθε πωε το να είσαι διαφορετικός είναι προτέρημα και όχι μειονέκτημα. Και πως η διαφορετικότητα είναι αξία και αγαθό πολύ σπάνιο και ανεκτίμητο. Όπως και η παιδεία, όπως και η καλλιέργεια.
Αλλά μου έμαθε το πιο σημαντικό : να θυμάμαι να φυλάω την
αξιοπρέπεια μου. Και να το θυμάσαι και εσύ. Στο τέλος ίσως μόνο αυτή να μένει. Και μην αφήσεις ό,τι
αγαπάς να σε σκοτώσει, με όποιον τρόπο. Ποτέ δεν ξέρεις αν αξίζει
τελικά!
Και κάτι τελευταίο το είχε πει και ο Μπαρτ: ερωτευμένος είναι πάντα αυτός που περιμένει.
Και να ξέρετε πονάει και αυτός που φεύγει αλλά και αυτός που μένει πίσω.
Και τα δάκρυα μπορεί να είναι λυτρωτικά αλλά είναι και δάκρυα πόνου. Πόνου που πονάς.
Και δεν θέλω να πονάς γιατί δεν σου αξίζει να πονάς.
Καλή τύχη.
What matters most is how well you walk through the fire.
Charles Bukowski