Instagram-ίζοντας το χρόνο #8 ή αλλιώς there is always hope?

7 Σεπτεμβρίου ήταν η τελευταία ανάρτηση του Instagram-ίζοντας. Ίσως επειδή αυτή η στήλη να διακρίνεται από μια ξεχωριστή αλήθεια. Ίσως επειδή σε αυτή τη στήλη καταθέτω κομμάτια ψυχής. Αυτά που κουβαλάω εγώ και ίσως κουβαλάς και εσύ. Το πρώτο ποστ που γράφτηκε σε αυτή λοιπόν τη στήλη, είχε ως σκοπό να σου δείχνει την καθημερινότητα μου, μπερδεμένη με προώθηση προϊόντων. Αλλά αυτό δεν βγήκε. Βγήκε στο πρώτο αλλά στην πορεία δεν έβγαινε. Οι λέξεις έβγαιναν μόνες τους, εγώ απλώς τις έγραφα. Και οι λέξεις όταν γράφονται για να πουν αλήθειες σε οδηγούν από μόνες τους. Δεν έχει σημασία τι έχεις στο μυαλό σου. Αυτές θα είναι εκεί να μιλήσουν από μόνες τους. Συνεπώς και εν κατακλείδι τα ποστς εδώ γράφονται όταν θέλουν να πουν αλήθειες και σήμερα 24/9 ήθελαν. Για την ακρίβεια είχαν ανάγκη. Φώναζαν από απελπισία να ακουστούν.

Πριν 10 χρόνια που ειχα περάσει στη Φιλοσοφική Αθηνών, θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μέρα. Τα αποτελέσματα είχαν βγει τέλος Αυγούστου, μεγάλη υπόθεση να κάνεις το όνειρο σου πραγματικότητα και μεγάλη υπόθεση να περνάς στην Αθήνα στη Φιλοσοφική Αθηνών, στο Εθνικό Καποδιστρικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Να μη θες κάτι άλλο και αυτό να είναι το μόνο που σε καλύπτει. Από την Δευτέρα Λυκείου ήξερα πως ήθελα να γίνω Φιλόλογος. Περνούσα και Δημοτικής Εκπαίδευσης σε νησί. Δεν ήθελα και ας ήξερα πως θα διοριζόμουν πριν καν τελειώσω τη σχολή (χρυσές εποχές). Απλώς δεν ήθελα. Δεν ήταν για εμένα. Δεν το μετάνιωσα, ίσως κάτι λίγες φορές που απογοητεύομαι. 

Πέρασα λοιπόν στην Αθήνα. Ευτυχία. Ευτυχία, να έρχεσαι κοντά στα όνειρα σου. Περίμενα και μέχρι το Νοέμβρη να ανοίξει η σχολή (δεν την έλεγα Πανεπιστήμιο δεν ξέρω για ποιο λόγο, μη ρωτήσεις) και πήγα με το μπαμπά μου να γραφτώ. Τυπικό τότε παιδάκι των Β.Π. όχι με τον κλασικό όρο, με τον όρο που συνεπάγεται πως δεν είχε ιδέα από Ζωγράφου και κέντρο, εκτός από την Ερμού. Μπαίνοντας στο κτίριο και επειδή σου έχω πει ζω από τις αναμνήσεις μου θυμάμαι την πρώτη αντίδραση, την πρώτη σκέψη. Απογοήτευση. Ένα γκρίζο κτίριο για αρχή. Απάνθρωπο χωρίς χρώμα. Με φωνές ακαθόριστες μπλεγμένες με κομματικά πανό και άτομα ακόμη πιο ακαθόριστα να προσπαθούν να σφετεριστούν τη νέα φύση σου. Δεν μου άρεσε. Είδα και το αίθριο ακόμη πιο απογοητευτικό. Γράφτηκα ήταν και οι συμφοιτητές απρόσιτοι δεν ήθελε πολύ για να πειστώ πως ήταν μάλλον λανθασμένη επιλογή. Μπάστα. Ήταν η σωστή. Ποτέ μη μετανιώνεις για ό,τι έχεις ποθήσει και έχεις μοχθήσει πολύ. Ακόμη και αν στο τέλος σε απογοητεύσει.

Θυμάμαι τις γκρίνιες για τους καθηγητές, τη γραμματεία, την εξεταστική. Θυμάμαι το πρώτο έτος με την Κ., την Ε., την Α. Μη ρωτήσεις πόσες μείναμε. Θυμάμαι την Αρτ και τους καφέδες. Θυμάμαι το δεύτερο εξάμηνο που πέρασα 1μιση μάθημα (το μισό ήταν η μισή Γλωσσολογία) αλλά είχα καλό λόγο ήταν ο Θ. στην Αθήνα και που χρόνος και διάθεση για διάβασμα. Θυμάμαι στο δεύτερο έτος το άγχος που είχα αφήσει σχεδόν τα μισά μαθήματα από το πρώτο. Και το τηλέφωνο που με πήρε η μαμά μου όταν βρήκε το τρίπτυχο ενώ εγώ ήμουν στην Πάρο και  ζούσα τον έρωτα μου. Είχε πάει στη γραμματεία και είχε πάρει αναλυτική (ποιος νορμάλ γονιός το κάνει αυτό; Πες μου). Θυμάμαι το διάβασμα, θυμάμαι τα ξενύχτια. Θυμάμαι τις εξεταστικές. Θυμάμαι τις νότες στο αίθριο με τον Πασχαλίδη και εμείς στα σκαλάκια ενώ έπρεπε να κάνουμε Αρχαία. Θυμάμαι τον Θηβαίο και τον Αλκίνοο σε αυτό που λένε unplugged. Θυμάμαι το Γρηγόρη και εκείνον τον πρωινό καφέ με νεύρα και νύστα. Θυμάμαι και εκείνες τις ατελείωτες ώρες στο σπουδαστήριο και εκείνη την ψυχασθενική αναμονή πριν δώσεις προφορικό μάθημα (όποιος έχει δώσει νιώθει). Θυμάμαι και εκείνη την ανεξέλεγκτη χαρά όταν πέρασα και το τελευταίο μάθημα. Και εκείνη την περηφάνια όταν ορκίστηκα.

pic

Θυμάμαι πως η σχολή ήταν ο μικρόκοσμος μου. Τίποτα δεν με απασχολούσε. Πίστευα πως τα προβλήματα συνοψίζονταν εκεί. Εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν. Έξω τα πράγματα θα ήταν ομαλά. Ασχέτως που τότε άρχιζε η κρίση. Δεν φανταζόμασταν. Με θυμάμαι να σκέφτομαι την πρώτη μέρα "γι αυτό διάβαζα;"... Αλλά πιο πολύ θυμάμαι τον παλμό από την αγάπη που γεννήθηκε εκεί μέσα. Αγάπη για το λόγο. Για την ποιοτική παιδεία. Kαι σήμερα θυμώνω με την είδηση πως Το ΕΚΠΑ κλείνει μέχρι νεοτέρας. Δες!  Ναι υπάρχουν και συμβαίνουν κακώς κείμενα στο Εκπα αλλά αυτό δεν το απαξιώνει στη συνείδηση και στην καρδιά κανενός φοιτητή, που έχει περάσει από εκεί. Αυτή η απόφαση που δε θα την κρίνω, ένα με κάνει να σκέφτομαι : τη φράση ''καληνύχτα Ελλάδα''. 

Και μεταξύ μας τη φιλοσοφική τη λάτρεψα, όπως δεν αγάπησα ποτέ το σχολείο. Για τα προπτυχιακά ανέμελα κ ανέφελα χρόνια και για τα μεταπτυχιακά. Για τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Για αυτά που αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω εκεί θα τον γύριζα. Και εκεί θα τον άφηνα. 

Μόνο θλίψη από χθες που το διάβασα. Χθες το βράδυ γύρω στις 22.30 που γύρισα σπίτι. Δεν είχα ακούσει κάτι μέχρι τότε. Εγώ ρητόρευα για τη ''γλωσσική ευτέλεια'' μπροστά σε πέντε κορίτσια, εκ των οποίων η μια θέλει να περάσει στη Φιλοσοφική. Έκανα και άγνωστο, Λυσία, σε μια άλλη κοπέλα που θέλει να περάσει Ιστορικό,  από άποψη. Αλήθεια τα παιδιά πως τα πείθεις να μην κάνουν όνειρα; Να σταματήσουν να θέλουν μια καλύτερη παιδεία; Να σα να κοιτάς το γιο σου και να ξέρεις πως είναι νομοτελειακό να μην κάνει σ' αυτή τη χώρα ό,τι αγαπά. Και αν το κάνει θα αμείβεται με τον κατώτατο μισθό! ΆΘΛΙΟ! Μόνο θλίψη από χθες. Θλίψη και οργή για τα όνειρα που κοστολογούνται εκεί έξω 3.85 ευρώ , από μια σύμβαση αορίστου χρόνου. Θλίψη γιατί βουλιάξαμε. Και τώρα είναι προφανές. 

Λυπάμαι για το ποστ. Λυπάμαι που δεν είναι ποστ χαράς. Αλλά πιο πολύ λυπάμαι εσένα, εμένα, τα παιδιά σου, τα παιδιά μου.

 Όλους όσοι στερούνται τα όνειρα.

Εμάς που μας αναγκάζουν. 
 Αλλά να θυμάσαι να πολεμάς για τα όνειρα σου ακόμη και αν μοιάζουν χαμένα.

 Σωτηρία θα πει να λυτρωθείς απ’ όλους τους σωτήρες· αυτή ’ναι η ανώτατη λευτεριά, η πιο αψηλή, όπου με δυσκολία αναπνέει ο άνθρωπος. Αντέχεις;

Ν. Καζαντζάκης