Ομορφιά δίχως προσωπεία #1 ...
Μεγάλο πράγμα η διαδραστικότητα να το ξέρεις. Αμφίδρομη επικοινωνία και συνενόηση αρκεί απέναντι σου να έχεις τον κατάλληλο άνθρωπο. Μια λέξη τέθηκε επί τάπητος και ξεκίνησε ένα γαϊτανάκι συμπλήρωσης κενών. ''Μάσκα'' ήταν η λέξη και λέμε δεν ξεκινάμε κάτι διαφορετικό έτσι για πλάκα; Ιστορίες και σκέψεις. Η Κορίνα και εγώ! Εγώ και η Κορίνα. Το ποστ της ανήκει! Α! Και να λέμε και αλήθειες, η Κορίνα ξέρει να γράφει! Δες και μόνη σου! Εδώ! Τι λες ξεκινάμε για ένα παιχνίδι διαδραστικό;
''Κάποτε αγαπούσα τις απόκριες. Για το παιχνίδι γύρω από τις φωτιές. Για τις
λιχουδιές. Για τα γέλια. Για τις μεταμφιέσεις.
Ναι, κάποτε αγαπούσα τις απόκριες. Τότε, όμως, ήμουν παιδάκι.
Εν μία νυκτί όλα αλλάξαν. Τα μάτια μου άρχισαν να βλέπουν αλλιώς τον κόσμο.
Όχι τόσο ωραίο, ούτε τόσο αθώο. Σαν κάτι να έκρυβε, αυτό που πραγματικά ήταν.
Λες και όλοι έκρυβαν την αλήθεια τους πίσω από ένα προσωπείο. Μα πως; Δεν είναι
ακόμα απόκριες…
Θα ρωτούσα το γιατί. Αλήθεια θα ρωτούσα. Τους γονείς μου, τον δάσκαλο μου,
τη θεία μου, τους φίλους μου. Μα δεν τα κατάφερα. Λίγο πριν οι λέξεις ξεχυθούν
και τα ερωτηματικά γεμίσουν τον τόπο, μου έμαθαν πρέπει , πώς να κρύβομαι και εγώ πίσω από
μάσκες. Πώς να κρύβω τη χαρά, τη θλίψη, τον ενθουσιασμό μου, τα συναισθήματα
μου. Για να μη με πληγώσουν, να μη με βλάψουν, να μην ξέρουν τι νιώθω και ποια
είμαι. Για να επιβιώσω. Έτσι μου είπαν. Το παιδικό (ακόμα) μυαλό μου
δεν μπορούσε να φιλτράρει τα πάντα. Δέχτηκα πολλά τότε. Και φόρεσα μάσκα. Και
μίσησα τις απόκριες.
Για κάποιους το παιχνίδι θα σταμάταγε εδώ. Το ξέρεις αυτό, σωστά; Όχι για
εμένα. Δεν μου άρεσε αυτή η μάσκα. Αυτό το βάρος της, δεν το άντεχα. Μου έκοβε
και την ανάσα. Δεν άφηνε και τη φωνή να ακουστεί δυνατά. Αυτή η μάσκα ήταν ξένη
πάνω μου. Δειλά δειλά τα χέρια μου την τράβηξαν μακριά από το πρόσωπο μου, από
την ψυχή μου. Τόση η ικανοποίηση όταν πάτησα πάνω της και άρχισα να χοροπηδώ
σαν τρελή. Την έκανα χίλια κομμάτια, έπρεπε να το δεις!!!
Τώρα με βλέπεις καθαρά, πιο καθαρά δεν γίνεται. Αρκεί μόνο να σηκώσεις το
βλέμμα σου ως το πρόσωπο μου. Βλέπεις; Χαμογελώ. Στεναχωριέμαι. Ενθουσιάζομαι.
Φοβάμαι. Κουράζομαι. Λάμπω.
Μη βιαστείς να μου πεις ότι το μακιγιάζ θα μου αφαιρέσει μέρος της φυσικής
λάμψης. Ούτε να σκεφτείς ότι λειτουργεί ως μάσκα. Γιατί στο είπα. Εγώ τις μάσκες
τις πέταξα. Τέλος.
Και κάνω στάση στον ενθουσιασμό. Γιατί αυτές τις μέρες υπάρχει κάτι που με
έχει εντυπωσιάσει τόσο, που όλο σε αυτό αναφέρομαι.
Επιδερμίδα λαμπερή, ανάλαφρη, φρέσκια, καθαρή. Όπως, δηλαδή, παλεύω να
μείνει και η ψυχή μου. Με την κάλυψη που ζητάω. Ξέρεις, μέτρια, να καλύπτει όσο
πρέπει. Θα μου πεις να ένα είδος μάσκας, κρύβεις την κούραση. Χμμμ.. λες; Μπα. Μάλλον
ζητάω λίγη ώθηση, λίγη λάμψη. Αυτό μόνο. Για να έχω έξτρα δύναμη για μια
χαμογελαστή και ξεχωριστή μέρα.
Επιδερμίδα λαμπερή, λοιπόν. Ανάλαφρη, φρέσκια και καθαρή. Το δέρμα μου
αναπνέει και δεν ασφυκτιά πίσω από ένα βαρύ foundation. Όλα αυτά τα έψαχνα καιρό. Τα βρήκα τυχαία, μια
Τετάρτη απόγευμα, στο ράφι ενός αγαπημένου φαρμακείου.
Το κουτάκι έγραφε το
όνομα του: Toleriane
Teint Mattifying Mousse Foundation. Η μαμά του είναι η La Roche-Posay (εγγύηση,
όπως λέει και μια φίλη).
Ενθουσιάζομαι κάθε φορά με την αέρινη υφή του, μα ακόμα περισσότερο με τη
βελούδινη επιδερμίδα που αφήνει. Σαν να έχω απλώσει μια απαλή πούδρα. Μου
χαρίζει ομοιόμορφη όψη στο λεπτό και διαρκεί όλη μέρα, δίχως γυαλάδες. Ούτε εφέ
μάσκας. Μα κυρίως το αγαπώ γιατί δεν αλλοιώνει την εικόνα μου, δεν με κάνει να
δείχνω μια άλλη, με άλλα χαρακτηριστικά. Όχι. Απλά καλύπτει τα σημάδια
κούρασης. Μου φέρνει στο μυαλό το στήριγμα που αναζητάς τις δύσκολες στιγμές.
Χα. Το makeup μου, το στήριγμα μου ένα πράγμα.
Δεν θα στο κρύψω, η τιμή του μου φάνηκε λιγάκι τσουχτερή στην αρχή (23€ τα
30ml). Μα
δοκιμάζοντας το μπορώ να σου υποσχεθώ ότι είναι καλύτερο από άλλα και άλλα,
επαγγελματικά και μη, που κάνουν τόσα και άλλα τόσα. Και, μεταξύ μας, προτιμώ να δώσω τόσα για
κάτι αληθινό, παρά για κάτι που με μετατρέπει σε μία άλλη.
Μα, να ξέρεις, ακόμα και αυτό το αφαιρώ. Πάντα. Κάθε βράδυ, λίγο πριν
ξαπλώσω. Και τότε όλη η αλήθεια είναι εδώ. Η κούραση, η χαμένη λάμψη, η
αφυδάτωση. Εδώ χρειάζεται προσοχή. Γιατί αν σε αγαπάς, θα σε
κανακέψεις. Και θα σε φροντίσεις. Πως; Θα μάθεις σύντομα. Απλά ρίχνε μια
ματιά εδώ και εδώ. Αρκεί να είσαι και εσύ σαν και εμάς. Αρκεί να θες να πετάξεις τις μάσκες σου μακρυά.
Να χαμογελάς και να το δείχνεις!''
Να χαμογελάς και να το δείχνεις!''