Instgramίζοντας τον χρόνο #4 ή διαφορετικότητα...

Όλα άρχισαν εκείνη την γκρίζα ημέρα που αφέθηκες περήφανος να πεις 

''ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ''

Και ντροπιασμένος και φοβισμένος κατέβασες το κεφάλι 

και άλλαξες τα λόγια και τις πράξεις σου 

με έναν συλλογισμό 

''ΕΓΩ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΜΟΥΝ''!

Το τελευταίο διάστημα παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου να αλλάζει. Κυρίως όσοι με περιβάλλουν, οι υπόλοιποι δεν με αφορούν. Σε εμένα αυτή η διαδικασία αλλαγής είχε συμβεί πριν από 2 σχεδόν χρόνια. Ακούσια. Καρμικά ενδεχομένως αλλά με τον πιο σκληρό τρόπο. Γιατί όταν κάτι σε αναγκάζει να μεταμορφωθείς, όταν κατασπαταλά κάθε ίχνος διαφορετικότητας που είχες και θέλει να το μετατρέψει σε μαζική ομοιότητα, κάτι δεν πάει καλά. Δεν σημαίνει πως το κάνει μόνο ένας άνθρωπος στη ζωή σου, αν απεμπλακείς συναισθηματικά θα δεις πως οι περισσότεροι εκεί έξω θέλω να αλλάξουν κάθε κομμάτι σου και να το κάνουν θελκτικό στα μάτια, στις ανάγκες, στη δική τους ατομικότητα. Ξέρεις έχω πειστεί πλέον. Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εύκολα και αν αλλάξουν θα αλλάξουν προς το χειρότερο. Όπως έχω πειστεί πως δεν μπορείς να πιέσεις κανέναν να γίνει κάτι άλλο, θα αλλάξει παροδικά αλλά να θυμάσαι πως αργά ή γρήγορα, το βασικό ορμητικά, θα βγουν στην επιφάνεια μετά από καιρό όσα συγκάλειψε εκούσια ή ακούσια και αυτή τη φορά με εσάνς παραπόνου. Σε συζητήσεις με φίλους και γνωστούς πάντα καταλήγω να ρωτάω ''γιατί να καταλήξεις να αλλάξεις έναν άνθρωπο που τον ξέρεις χρόνια;'' Έναν άνθρωπο που ενδεχομένως να έχεις ερωτευτεί στο παρελθόν; Οι εποχές και οι άνθρωποι αλλάζουν με τον καιρό, ακριβώς όπως και οι ανάγκες, δεκτό. Αλλά (πάντα στη ζωή μου υπάρχει ένα αλλά) με ποιο δικαίωμα εσύ φίλη θες να αλλάξεις κατά το δοκούν όλα όσα κάποτε ερωτεύτηκες και σε κράτησαν εκεί; Και τελικά τι ερωτεύτηκες; Εικόνα ή απείκασμα των δικών σου θέλω; Ειλικρίνεια ή μυθεύματα της δικής σου ανάγκης; Είναι τόσο απλουστευμένες όλες αυτές οι ερωτήσεις αλλά όταν πρέπει να τις αντιμετωπίσεις κατά πρόσωπο, τόσο σκληρές και επίπονες. Ξέρεις η αλήθεια πονάει! Και σε κάθε απολογισμό πρέπει την κοιτάς κατάματα! Αλλά ποιος έχει χρόνο και το βασικό διάθεση για σοβαρούς απολογισμούς στη ζωή του; Όλα επιφανειακά είναι.

Και έρχεσαι τώρα να ζητήσεις από τον άλλον να αλλάξει. Αλλά να ξέρεις πως το να απαιτείς (ή πολλές φορές συναισθηματικά εκβιάζοντας) είναι το λιγότερο άτοπο. Οι άνθρωποι διαφέρουν. Και αυτό είναι μεταξύ μας και η μαγεία τους. Εγώ δεν ανέχομαι το ποδόσφαιρο του, δεν το μπορώ! Οκ το αντέχω! Δεν αντέχω όμως όλον αυτόν τον πληθωρικό χαρακτήρα του, την υπερκοινωνικότητα του, το ότι μαζί δεν μπορούμε να πάμε σε συναυλίες γιατί δεν του αρέσουν. Αλλά είχε έρθει στον Θηβαίο και το εκτιμώ. Έχει έρθει σε μουσεία και πάλι το εκτιμώ! Δεν του αρέσει η στατικότητα. Όπως δεν του αρέσουν και τα μουσεία και τα ποιήματα και εγώ τρελαίνομαι για ποίηση. Με εκνευρίζουν πολλά, ίσως τον νευριάζουν ακόμη περισσότερα. Δεν μπορώ τους δικούς του ρυθμούς σε μια ζωή που το πρόγραμμα δεν υπάρχει. Δεν μετράω στιγμές. Μετράω πλάνα. Μετράω χρόνο πλαισιωμένο σε διαγράμματα. Μου είχε πει κάποτε ''ζήσε τη στιγμή. Αυτό είναι η ζωή στιγμές''. Είχα γυρίσει το κεφάλι μου απότομα, όπως κάνω κάθε φορά που δεν μου αρέσει κάτι που ακούω και του είχα πει πως ''η ζωή η δική μου είναι μέλλον. Δεν με αφορά το παρόν χωρίς το μέλλον''. Αλλά είχε δίκιο! Η ζωή είναι στιγμές! Δεν μπορεί και τη δική μου σοβαρότητα. Αρνούμαι πεισματικά να τσαλακώσω την εικόνα μου! Αλλά έτσι είμαι! Έτσι μεγάλωσα! Δεν με μεγάλωσαν γιατί κανείς από τους δυο γονείς μου δεν είναι έτσι. Ούτε καν ο αδερφός μου! Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός! Εξελίσσεται μόνος στην πορεία της ζωής του. Το είχε πει και ο Ρίτσος : μονάχος στον έρωτα,στη δόξα και στο θάνατο! Μην γνέψεις αρνητικά το κεφάλι, σκέψου το λίγο! Aλλά αν αναλογιστείς αυτό που μας απομακρύνει από τον άλλον είναι η αναζήτηση του διαφορετικού, του καλύτερου. Kανείς δεν αρκείται σε αυτό που έχει πάντα θες κάτι άλλο. Και το άλλο πάλι θα το θες αλλιώς. Είναι στη φύση του ανθρώπου να απομυθοποιεί ό,τι είχε καταλήξει να αγαπά, να ζει. Αν όμως αρχίσεις να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι τα πράγματα θα γίνουν πιο απλά! Ξέρεις σε πείσμα των όποιων τσακωμών στα τόσα χρόνια, επιμένω να εστιάζω στο χαμόγελο του. Αν γυρίσω πίσω στο χρόνο βλέπω πως κάποια από αυτά που ζήσαμε και ζούμε έχουν ουσιαστικό ρόλο και θέση στη ζωή μου και πάντα θα έχουν. Και εκεί καταλήγεις πως οι εγωισμοί δεν χωρούν στη σχέση. Ο εγωισμός είναι τροχοπέδη της ευτυχίας. Ό,τι σου στερεί τη μαγεία του πρώτου καιρού. Άσε τον εαυτό σου να ζήσει ουσιαστικά. Και ναι μη διστάσεις να τσαλακωθείς αν αυτό το χαμόγελο που θα δεις απέναντι είναι τόσο ξεχωριστό! Το θέμα είναι να τον κοιτάς στα μάτια και να νιώθεις πως εκεί ανήκεις! Όχι από συνήθεια από αληθινή αγάπη! Και ξέρεις οι σχέσεις είναι πιο ωραίες αν προσπαθήσεις να ερωτευτείς τον άλλον από την αρχή. Κάπου θα υπάρχει η μαγεία ακόμα. Σε μια κίνηση, σε ένα βλέμμα, σε μια λέξη! Κάπου! Κανένα συναίσθημα δεν χάνεται παρά μόνο αν το αφήσεις εσύ να χαθεί! Στροβιλίσου λοιπόν στο συναίσθημα!

Για εμένα τα πάντα στη ζωή υπόκεινται σε δύο αξίες με πρωταρχική και καθολική ισχύ! Διαφορετικότητα και αγάπη της διαφορετικότητας. Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος. Ούτε καν εσύ! Να το θυμάσαι που και που! Αλλά όπως και να έχει να θυμάσαι τους λόγους που σε έκαναν να τον ερωτευτείς. Τότε που δεν ήθελες να τον αλλάξεις. Τότε που όλα ήταν μαγικά και αρκούσε το χαμόγελο του. Εμείς χάνουμε την ουσία εστιάζοντας στα λάθος πράγματα. Δεν χρειάζεται να αγαπάς το ιδεατό. Αγάπα τη διαφορετικότητα του. Οι άνθρωποι με τις όποιες διαφορές, αγαπιούνται. Και αυτό είναι που αξίζει να ξέρεις πως έχεις δίπλα σου κάποιον που σε δέχεται για αυτό που είσαι και όχι για την εικασία πως είσαι τέλεια. Κανείς δεν είναι!

Αλλά 2 μη τέλεια όντα μαζί κάνουν 1 τέλειο σύνολο.