Instgramίζοντας το χρόνο #2 ή πως με την καρδιά βλέπεις καλύτερα...
29/6/1900. Κάπου εκεί στη Γαλλία γεννήθηκε ο Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ. Φαντάζομαι πως κάποιες καλές νεράιδες τον άγγιξαν με το μαγικό τους ραβδάκι και μετά από σαράντα χρόνια έγραψε το τρίτο πολυδιαβασμένο βιβλίο στον κόσμο, που άλλαξε τον τρόπο σκέψης. Ή για να ακριβολογούμε εστίασε στο συναίσθημα παράλληλα με τη λογική. Έκανε τον κόσμο να κοιτάζει πίσω από τις λέξεις, να αναζητά την ουσία. Όπως ακριβώς έκανε και σε εμένα. Ο Μικρός Πρίγκιπας για εμένα δεν είναι ένα απλό βιβλίο, δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο που διάβασα. Ο Μικρός Πρίγκιπας είναι κομμάτι από την παιδικότητα μου. Είναι από τα πιο ισχυρά κομμάτια που με συνδέουν μαζί της. Με έμαθε σε μικρή ηλικία τι σημαίνει να κοιτάς τα αστέρια και εκεί που χάνεται η ελπίδα εσύ να περιμένεις και να πασχίζεις να τα αλλάξεις όλα.
Με έμαθε τι σημαίνει πραγματική
αγάπη, αγάπη που δεν περιμένεις ανταλλάγματα. Αγάπη που στα δύσκολα
δίνεις το χέρι σου και ο άλλος νιώθει σιγουριά και ασφάλεια. Αγάπη που
να είσαι υπεύθυνος για αυτό που εξημέρωσες. Αγάπη, τόση αγάπη που ο άλλος να σου είναι σημαντικός. Να τον βλέπεις και να μπορείς να τον ξεχωρίζεις ανάμεσα στα χιλιάδες άλλα όμοια. Να τον βλέπεις και να θυμάσαι ξανά ποιοι ήταν οι λόγοι της εξημέρωσης του. Αγάπη που σημαίνει μοναδικότητα. Να αφιερώνεις χρόνο, να παλεύεις, να έχεις μεγάλη υπομονή και ακόμη πιο μεγάλη επιμονή. Με τον Μικρό Πρίγκιπα έμαθα να αγαπώ και να εκτιμώ τα ηλιοβασιλέματα. Να χαίρομαι με τα χρώματα που φωτίζουν τον ουρανό σε κάθε ηλιοβασίλεμα. Να αναζητώ τις εκφράσεις τους, να ψάχνω τις ζωγραφιές που φτιάχνουν. Αλλά από τα πιο βασικά : κατάλαβα τι σημαίνει να βλέπεις καθαρά με την καρδιά και τι σημαίνει να πονάς αν χάσεις κάποιον. Και ναι ακόμη και τώρα μπορεί να κοιτάξω και εγώ τα αστέρια και να προσπαθήσω να τον αναζητήσω. Κανείς δεν χάνεται από τη ζωή μας, παρά μόνο αν τον αφήσουμε εμείς να ξεχαστεί, να ξεθωριάσει από τη μνήμη...Η καρδιά βλέπει καλύτερα άλλωστε!
Κάτι τέτοιες στιγμές θέλω να ευχαριστήσω ξανά και ξανά τη μαμά μου που μου το διάβασε. Κάθε φορά που επιμένω πεισματικά να γυρίζω στην παιδικότητα μου, θυμάμαι τα βράδια που ήμουν παιδί να τον διαβάζω κάτω από την κουβέρτα. Είχα κολλήσει αστεράκια στο ταβάνι, το βράδυ που έσβηνα τα φώτα τα κοίταζα και ήταν τόσο λαμπερά, όσο τα πραγματικά. Το φοβόμουν το σκοτάδι και ακόμη το φοβάμαι. Αλλά τα αστέρια έχουν την μαγική ιδιότητα να φωτίζουν τις νύχτες, να φωτίζουν τους φόβους, να τους κάνουν μικρότερους. Ακόμη και τώρα τον διαβάζω και υπάρχει σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μου. Στο σημειωματάριο, στο βραχιολάκι, στο κινητό μου.
''- Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για
να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι
για σένα ένα από τ' αστέρια. Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τα
αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα 'θελα να σου κάνω ένα
δώρο...
Γέλασε πάλι.
-Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ' ακούω να γελάς!
- Ακριβώς αυτό θα 'ναι το δώρο μου... αυτό θα 'ναι όπως με το νερό...
- Τι θέλεις να πεις;
-
Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που
ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά
φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον μπίζνεσμαν
μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις
αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει...
- Τι θέλεις να πεις;
-
Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά,
τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ
αστέρια που ξέρουν να γελάνε!
Και γέλασε πάλι.
- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει. Θα
είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ'
ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι
φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό.
Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και
θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι... Και
γέλασε ξανά.''
Και τώρα αναρωτιέμαι για εσένα τι σημαίνει ο Μικρός Πρίγκιπας;
Είναι αυτό που λέει ο Στρατής Τσίρκας ''αίσθημα ευθύνης σ' εκείνους που αγαπούμε ή μας αγαπούν; ''
Υ.Γ. Ένα διαφορετικό instagramίζοντας τον χρόνο...