Instagram-ίζοντας το χρόνο #5 ή αλλιώς ''σημεία αναφοράς''...

Τι είναι αυτό που επιστρέφεις συνεχώς; Όσος καιρός και αν περνάει εσύ γυρνάς; Και τι είναι αλήθεια αυτό που σε συνδέει μαζί του; Στην δική μου περίπτωση είναι το Αγρίνιο. Από μικρή προσπαθούσα να το βγάλω από τη ζωή μου και με τράβαγε συνεχώς πίσω. Δεν ήταν πως δεν μου άρεσε αλλά έχει αυτή τη ζέστη κάθε καλοκαίρι και αυτή την υγρασία κάθε χειμώνα. Και νιώθω πως και οι ανθρωποι μερικές φορές δεν με καταλαβαίνουν και με κοιτάνε περίεργα. Είναι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου από εδώ. Είναι και το έτερον ήμισυ, μπορείς να τον αποκαλείς και Θ. . Κάθε φορά γυρνάω σε όσα με δένουν. Σε όλα τα σταθερά σημεία αναφοράς. Άρρηκτα συνδεδεμένη είμαι με αυτόν τον τόπο. Στην εφηβεία αντιδρούσα, όπως αντιδρούσα και με την Αθήνα, όσο περνάνε όμως τα χρόνια όσα με συνδέουν είναι πιο πολλά από όσα ήθελα να με διώξουν μακριά. Από εδώ έχω τις καλύτερες αναμνήσεις από όταν ήμουν μικρή. Λάτρευα τους γονείς της μαμάς μου. Ο παππούς μου και η γιαγιά μου. Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου! 

Ήμουν το πρώτο εγγόνι και με λάτρευαν και αυτοί. Πάντα μέτραγα τις μέρες να τελειώσει το σχολείο για να κατέβω να τους δω.  Είχα παθολογική αγάπη με τη γιαγιά και το παππού μου. Δεν τους έζησα, όπως οι φίλες μου. Τους έβλεπα μόνο στις γιορτές και στις διακοπές, γιατί η γιαγιά μου είχε αποφασίσει για τους δικούς της λόγους να κόψει κάθε συνδετικό δεσμό με την Αθήνα. Αλλά μου έλειπε αυτό που είχαν τα άλλα παιδιά. Μια γιαγιά στο σπίτι, έναν παππού όταν γυρίσουν από το σχολείο, να κάθονται να ακούν ιστορίες. Εγώ περίμενα τις διακοπές. Ήθελα να έρχομαι από το σχολείο και να με πηγαίνουν βόλτες. Ήθελα να έρθω και να παίζουμε μέχρι να βραδιάσει. Τον θυμάμαι τον παππού μου, αν και έχουν περάσει 3 περίπου χρόνια απ’ όταν μας άφησε. Ένας λόγος που αγάπησα το χωριό της μαμάς μου είναι και αυτός. Τον θυμάμαι να μας περιμένει πάντα στην πόρτα της αυλής. Να σηκώνεται κάθε φορά που έβλεπε το αυτοκίνητο. Να με σφίγγει στην αγκαλιά του και να με φωνάζει ''καμάρι μου'' (είναι ωραία να είσαι το καμάρι κάποιου ε;). Τον θυμάμαι να του ζητάω να με πάει βόλτα στη λίμνη και να τρέχει να βάλει παπούτσια. Τον θυμάμαι να ζητάω παγωτό και να τρέχει στα μαγαζιά. Και αν όλα αυτά είναι φυσιολογικά για κάθε παππού για τον δικό μου δεν ήταν, γιατί είχε μισό πνεύμονα. Τον θυμάμαι να μου τραγουδά, όπως θυμάμαι και τις βόλτες που ήθελα να με κάνει με τον γάιδαρο του. Τις λάτρευα αυτές τις βόλτες. Τότε δεν υπήρχε τίποτα δήθεν στην ατμόσφαιρα. Τίποτα ψεύτικο. Τότε όλα είχαν αλήθεια και πολλή αγάπη. Αγάπη για τη στιγμή, αγάπη για τα απλά, αγάπη αληθινή, χωρίς εγωισμούς και ανταλλάγματα. Τον θυμάμαι να φυτεύει τριαντάφυλλα και να μου χαρίζει τα πιο όμορφα και τα πιο μυρωδάτα. Και ήταν αυτός ο λόγος που αγάπησα το άρωμα τους. Είναι αυτός ο λόγος που θέλω το άρωμα τους σε κάθε πτυχή της ζωής μου. Τα τριαντάφυλλα μου φέρνουν στο νου αγνότητα, καθαρότητα, ειλικρίνια. Ό,τι ήταν και ο παππούς μου. Ο παππούς μου ήταν ο πιο απλός άνθρωπος του κόσμου. Δεν σου κρατούσε κακία, δεν διανοούνταν να έχει κάτι και εσύ να μην έχεις και να μην το μοιραστεί μαζί σου. Ο παππούς μου ήταν όλα αυτά που εννοούμε με τη λέξη ''αλτρουιστής''. Είχε καλή ψυχή! Ο παππούς μου μού έπαιρνε παγωτά και γλυφιτζούρια και να σου πω κάτι όσο και αν θυμάμαι την μορφή του από τις αναμνήσεις, τις φωτογραφίες, τη φωνή του, μου λείπουν οι λεπτομέρειες. Έχω τις εικόνες, τις θύμησες αλλά μου λείπει να έρχομαι και να μην με περιμένει στην πόρτα. Η γιαγιά μου περιμένει στωικά μέσα στο σπίτι. Μου λείπουν και οι τσακωμοί τους. Τους άκουγα και γέλαγα, κάπου κάπου τους ωθούσα να τσακώνονται, μου φαινόταν αστείο. Αλλά ειλικρινά μου λείπει ο δεσμός της αγάπης μαζί του. Μου έχει μείνει μόνο η γιαγιά μου και δεν θέλω να φύγει και αυτή. Μετά σπάνε οι ρίζες. Σπάνε οι δεσμοί. Δεν μένει κάτι παρά μόνο όσα επιδιώκει κανείς σε πείσμα του χρόνου να θυμάται. 

Ουσιαστικά με το Αγρίνιο ένα τεράστιο κομμάτι που με δένει οφείλεται σε αυτούς τους δύο : στον παππού και στη γιαγιά μου. Κάθε οπτική επαφή μπορεί να είναι ίδια, κάθε οπτικό ερέθισμα κοινό αλλά όλα διαφέρουν. Διαφέρει ο τρόπος που τα κοιτάς. Κάπου κάπου τα κοιτάς αφ’ υψηλού και δεν μοιάζουν καθόλου ιδανικά, αλλά είναι κάποιες φορές που τα βλέπεις ως έχουν και μοιάζουν ωραία. Γιατί καμία φορά δεν είναι ίδια. Κανένα μέρος δεν είναι ίδιο. Μπορεί να το βαριέσαι, να σε κουράζει, να σε έχει γεμίσει εικόνες αλλά πάντα θα υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν έχεις δει. Πάντα θα υπάρχει το διαφορετικό. Και όσα πράγματα και αν προσπαθήσουν να σε διώξουν από κάπου, αν ο ''τόπος'' σου, σου έχει προσφέρει κάτι παραπάνω από δυο – τρείς καλές στιγμές, αν έχει καθορίσει τη ζωή σου, μην τον αφήσεις να χαθεί, να εξαφανιστεί έτσι, ελαφρά τη καρδία. Προστάτεψε τον. Χτίσε ισχυρά θεμέλια και μην τον ξεριζώσεις ποτέ από την ψυχή σου. Ό,τι αξίζει και σε γαλούχισε με τον χ, ψ τρόπο, αξίζει να επιστρέφεις και να το κοιτάς αλλιώς, για να το αγαπήσεις ξανά. Οι τόποι είναι σαν τις σχέσεις. Θέλουν χρόνο κάποιες φορές για να τους εκτιμήσεις και τελικά να τους αγαπήσεις ξανά! Πολύ!

Υ.γ. Και σε αυτό το instagram-ίζοντας ήθελα να γράψω κάτι άλλο. Από αλλού ξεκινάω, αλλού καταλήγω. Δε βαριέσαι έτσι είναι και η ζωή. Κάπου είχα διαβάσει κάποτε : Ζωή ό,τι συμβαίνει ενώ εσύ κάνεις άλλα σχέδια. 

Τα φιλιά μου!