Instgramίζοντας το χρόνο #1 ή αλλιώς ιστορίες παραλίας....

Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι το σκοτάδι, απόρροια των παιδικών μου χρόνων. Ο δεύτερος που ανέπτυξα με την πάροδο των ετών ήταν ο φόβος της μοναξιάς. Διάβασα από τον Γιώργο Πανόπουλο πριν μέρες πως τους Αιγόκερους τους θρέφει ο φόβος. Φοβάμαι όχι μόνο να μένω μόνη μου, κάπου κάπου το επιζητώ κιόλας όταν έχω τις κλειστές μου, αλλά να κάνω πράγματα μόνη μου. Παραδείγματος χάριν αρνούμαι πεισματικά να πάω για καφέ μόνη μου. Καλύτερα που λες να μου πεις να κάνω τον γύρo της Αθήνας, παρά να με στείλεις για καφέ. Ομοίως και για μπάνιο. Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως κάποιος πάει μόνος του για μπάνιο, εγώ θέλω παρέα, όχι μεγάλη γιατί και με την πολυκοσμία έχω τα θέματα μου (κάπου κάπου με πιάνουν και μικρές αγοραφοβικές τάσεις). Θέλω έναν, βίαια δύο - τρία άτομα. Βεβαίως επειδή δε με λες και 100% σώφρων καταλήγω να βαριέμαι και να θέλω το χώρο μου.

pic via

Να σου πω την αλήθεια δεν μου πολυαρέσει η θάλασσα. Κάποτε πέταγα τη σκούφια μου για να πηγαίνω. Μετά με γράψαν κολυμβητήριο και άρχισε να στριφογυρίζει στο κεφάλι μου η ιδέα και το μότο πως η καλύτερη θάλασσα είναι η χειρότερη πισίνα. Για τον φυσιολογικό κόσμο ισχυεί εδώ και χρόνια το αντίθετο, αλλά μαζί μου δεν θα βγάλεις άκρη. Αυτό που για άλλους είναι απόλαυση για εμένα είναι λίγο ψυχαναγκαστικό. Αποφάσισα λοιπόν σήμερα πως ήγγικεν η ώρα για μπάνιο στη θάλασσα. Πράγμα καθόλου εύκολο αν έχεις ξεμείνει του Αγίου Πνεύματος στην Αθήνα, απελπισμένος με άλλους τόσους ομοιοπαθώντες. Αλλά είπαμε δεν είμαι και ο πιο απλός άνθρωπος, τα πράγματα θέλουν οργάνωση. Σκεφτόμουν και την κίνηση, την απίστευτη ζέστη, τον καυτό ήλιο. Γύρισα κάπου 3 φορές πίσω αλλά πάντα υπάρχει αυτός ο άγιος άνθρωπος, στην περίπτωση μας μπορείς να τον πεις Θ. που σε κοντρολάρει σε στιγμές απείρους κάλους κυκλοθυμιών. 
Σηκώθηκα που λες μάζεψα τα πράγματα και έπρεπε να επιλέξω τι θα πάρω μαζί για να μην βαρεθώ. Συνήθως βαριέμαι και εύκολα και έπρεπε να απασχολήσω κάπως τον εαυτό μου γιατί με τους άνδρες δεν παίζεις και αν τους νευριάσεις και πολύ, εγκυμονείς κινδύνους π.χ. πνιγμού. Πήρα που λες πετσέτα (μαύρη Sun of a beach ταίριαζε και λίγο με τη διάθεση και την γκρίνια την πρωινή). Mάζεψα λάδια, 3 παρακαλώ ένα Hei Poa pure Tahiti Monoi Oil για μαύρισμα (θα σου πω αναλυτικά, μοναδικό προϊόν), ένα Phyto Voile Protecteur λάδι μαλλιών γιατί τα μαλλιά μου όπως σου έχω ξαναπεί βογγάνε από ταλαιπωρία και ένα αντιηλιακό προσώπου Vichy 50 Capital Soleil, γιατί καίγομαι συνεχώς στη μύτη και με τον ήλιο δεν παίζεις. Και έξτρα ένα αντιηλιακό γαλάκτωμα Carroten 25 για προστασία (τύπου) και μια κρέμα μπόνους ανακούφισης Skin Rescue Carroten, γιατί καίγομαι και όπως είπαμε με τον ήλιο δεν παίζεις αλλά αν οι γνωστοί και οι φίλοι εκτός από Ε. σε φωνάζουν Χιονάτη και γυρνάς και σ' αυτό λόγω λευκότερου λευκού δέρματος, τότε είσαι σαν εμένα και καταλήγεις να θες να γίνεις η Naomi της Ελλάδας (εις μάτην)! Πλέον δεν το κάνω, φοβάμαι μην αποκτήσω πανάδες. Φόβοι του Αιγόκερου που λέγαμε; Όλα αυτά σε ένα υπέροχο Koku Accesories clutch και όλα τα υπόλοιπα μέσα σε μια Le Pandorine τσάντα παραλίας. 

Μάζεψα και δύο βιβλία : ένα του Αύγουστου Κορτώ, Αυτοκτονώντας ασύστολα και ένα του Χορχέ Μπουκάι, Ιστορίες να σκεφτείς. Συν το Βήμα της Κυριακής, φοβούμενη μην βαρεθώ. Φόρεσα ένα μαγιώ πήρα και ένα έξτρα, σε περίπτωση που γίνει συμπαντική καταστροφή ίσως(;), πήρα γυαλιά ηλίου και ένα panama hat και ήμουν έτοιμη! 

Καταλήξαμε λοιπόν στην παραλία. Ασφυκτικά γεμάτη φυσικά. Εννοείται θα μου πεις, τι περίμενες. Ήθελα να το παίξω πως το λένε μποεμ τύπος και να ατενίζω το απέραντο γαλάζιο από την πετσέτα μου. Αναθεώρησα μετα το πρώτο λουμπάγκο στη μέση και την ηλίαση (που πας κοπελιά με ένα καπέλο;) και κατέληξα σε ξαπλώστρα. Είχα αποφασίσει να τελειώσω και τα δύο βιβλία και να αρχίσω ξανά και τον υπέροχο Γκάτσμπυ, που είχε το Βήμα. Κατέληξα να τελειώσω μόνο το Αυτοκτονώντας ασύστολα και να σου πω την αλήθεια πολύ μου άρεσε η Ρόζα Βλάχου.

 Δεν θα μιλήσω για την πένα του Κορτώ, έχω γελάσει μέχρι δακρύων σε παραλία των Μαλίων, με τουρίστες ανυποψίαστους να χαζεύουν το θέαμα. H αίσθηση πάντως να χαζεύεις το απόλυτο γαλάζιο, να παίζει με τα κύματα, δεν συγκρίνεται με τίποτα. 

 Μετά με πήρε ο ύπνος κανένα δίωρο στην ξαπλώστρα. Ποτέ δεν είχα καταλάβει πως κοιμάσαι σε 32 βαθμούς υπό ομπρέλα μέχρι σήμερα που έπεσα σε υπέροχη ναρκοληψία. Ξύπνησα μετά από μια ώρα με απίστευτο πονοκέφαλο και με σύνδρομο ''που είμαι, τι χρονιά έχουμε, τι είναι όλοι αυτοί γύρω μου'' και φυσικά με γκρίνια (αλήθεια εσένα σου συμβαίνει μετά από μεσημεριανό ύπνο;). Αφού ήπια δύο εσπρεσάκια ζεστά για κάποιο λόγο, χτύπησα και μια grappa melone. Kαι ελπίζω η μαμά μου να μην αποκτήσει ποτέ σχέση αγάπης με το ίντερνετ και τα διαβάσει γιατί ο χαρακτηρισμός της αλκοολικής δεν μου ταιριάζει και με νευριάζει. Απλώς ήταν δροσερό και θελκτικό μετά από δύο ζεστούς Nespresso (γιατί πήρα ζεστό με 32 υπό ομπρέλα είπαμε;). Πάντως σε ευγνωμονώ Nespresso για τον Voluto σου. Με ξύπνησε για τα καλά!

Τέλος αποφάσισα πως τώρα είχα πράγματι βαρεθεί. Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα της επιστροφής. Είναι και η πανσέληνος απόψε. Η Σελήνη θα απέχει μόλις…356.990 χιλιόμετρα από τη Γη, στη μικρότερη απόσταση που μπορεί να φτάσει. Σ' αφήνω με ιστορία αγαπώ τις ιστορίες, το ξέρεις! Δεν θα ήταν υπέροχο να στη διηγηθεί κάποιος το βράδυ πριν κοιμηθείς;

Καληνύχτα! 

Τα φιλιά μου! 

Υ.γ. και αν θες να δεις την πηγή άντλησης της έμπνευσης του ποστ δες εδώ. Οι έξυπνες ιδέες είναι για να ακολουθούνται αλλά να αναφέρεις και την πηγή. Μου άρεσε σαν ιδέα και λέω να την υιοθετήσω.