Daddy's girl.....

Δεν ξέρω τι πάει να πει να είσαι γιος, αλλά ξέρω πως ο μπαμπάς μου πριν 28 σχεδόν χρόνια ευχόταν όταν η μαμά μου του ανακοίνωσε πως ήταν έγκυος, να αποκτήσει αγοράκι. Μετά από εννιά μήνες αναμονή απέκτησε την υποφαινόμενη. Υπήρξε ένα πρόβλημα, ο γυναικολόγος τους δήλωσε αμέσως μετά τη γέννηση μου πως θα τους ψήσω το ψάρι στα χείλη (σικ). Όχι δεν είχε ιδιότητες μέντιουμ, είχε παρατηρήσει ωστόσο πως το νεογέννητο μόλις κοριτσάκι είχε αρπάξει τον ομφάλιο λώρο και δεν τον άφηνε. Τα πράγματα εξελίχθηκαν λίγο ζόρικα με το κοριτσάκι της ιστορίας να έχει κολικούς για σαράντα μέρες και τον μπαμπά της ιστορίας να ξενυχτάει κρατώντας το αγκαλιά, σε βάρδιες με τη μαμά. Δεν ξέρω κατά πόσο τότε συνέχισε να θέλει γιο αλλά κάτι μου λέει πως το τραύμα που δεν μπορούσε να παίζει αυτός με τρενάκια και αυτοκινητάκια το έβγαλε πάνω μου, μια παραμονή πρωτοχρονιάς. Ήμουν μοναχοπαίδι μέχρι τα δέκα μου, απείρως καλομαθημένη και δεν μου χαλούσε κανείς χατήρι. Με πήγε στα Jumbo, τότε στο Ψυχικό να επιλέξω το δώρο μου για να μου το φέρει ο Άγιος Βασίλης. Επέλεξα ένα τροχόσπιτο και μια κούκλα Barbie, εις μάτην βεβαίως που ο μπαμπάς μας προσπαθούσε να με πείσει πως η πίστα αυτοκινήτων ήταν καλύτερο δώρο. Εγώ έθεσα βέτο πως ήθελα αυτά που διάλεξα. Και όπως καταλαβαίνεις με συνοπτικές διαδικασίες ο Santa μου έφερε την πίστα αυτοκινήτων. Μου έχει φέρει και τρένο και αυτοκίνητο κιτ (από εκείνα τα ωραία που σηκώνονταν πάνω, άναβαν φώτα, έκαναν θόρυβο.). Και είμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι με το μπαμπά μου να προσπαθεί να με πείσει πως όλα αυτά είναι καλύτερα από χαζοκούκλες και παραλλήλως να παίζει αυτός. Άβυσσος! Τα χρόνια πέρασαν και μεγάλωσα! Αγάπη εισέπραξα και εισπράττω μπόλικη.

Έχω δει το μπαμπά μου να ξενυχτάει δίπλα μου όταν είμαι άρρωστη, να κλαίει όταν με πήγαινε στο νοσοκομείο όταν χτύπησα στον τοίχο του μπαλκονιού κάνοντας τσουλήθρα στα νερά, να τσακώνεται με τη νηπιαγωγό που με έριξαν τα παιδιά από την τσουλήθρα και με χτύπησαν. Τον θυμάμαι να με παρηγορεί όταν έκλαιγα γοερά και να αλλάζει εκατό χρώματα όταν του έλεγα πως κάποιος στο σχολείο με κορόιδευε. Τον θυμάμαι να μου φτιάχνει αυτοσχέδιες κούνιες και να παίζουμε με κατσικάκια στο χωριό. Τον θυμάμαι να αγαπάει και να σέβεται τη μαμά μου, να νευριάζει κάθε φορά που του έλεγα πως ο χ,ψ γκόμενος (ακόμη πιο σικ) μου αρέσει. Τον έχω πιάσει να μου δίνει συμβουλές και εγώ να σφυρίζω αδιάφορα, να με νευριάζει με τις ηγεμονικές του τάσεις, να με οδηγεί να του δηλώνω ευθαρσώς πως αν κάνω παιδιά δεν θα είμαι σαν και αυτόν υπερπροστατευτική. Έχω αναιρέσει τα πάντα! Ήταν δίπλα μου σε κάθε στιγμή : περήφανος στις ορκωμοσίες μου, χαρούμενος στις διακρίσεις μου, ενθουσιασμένος στην πιο σημαντική προσωπική μου στιγμή, καταρακωμένος στους χωρισμούς μου. Ήμουν και είμαι το κοριτσάκι του ό,τι και αν γίνει, όσο χρόνων και αν φτάσω δεν θα αλλάξει. Με το μπαμπά μου έχω μια άλλη σχέση, είμαι όπως όλα τα κοριτσάκια που αγαπάνε τον μπαμπά τους σαν να μην υπάρχει άλλος. Είμαι υπερβολικά δεμένη μαζί του και το κατάλαβα όταν κόντεψα να τον χάσω. Τότε δήλωσα πως δεν θα νευριάσω ξανά μαζί του. Δεν το τήρησα αλλά ξέρει και θα ξέρει πάντα πως όσα με δένουν μαζί του δεν θα αλλάξουν ποτέ. Ο μπαμπάς μου είναι όλα όσα όμορφα έχω να θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία. Είναι τα κάστρα στην άμμο, είναι το κρυφτό, είναι οι κούνιες, είναι το βίντεο στην τηλεόραση με τα παιδικά, είναι τα τραγούδια. Είναι ο Ολυμπιακός και το γήπεδο της Κυριακές, είναι οι σημαίες και οι μπλούζες της ομάδας (είπαμε κάλυπτα τα κενά του γιού). Είναι όμως πολλά παραπάνω είναι η αληθινή αγάπη, είναι το χέρι που έχω στα δύσκολα, είναι η ατάκα που με ηρεμεί κάθε φορά που είμαι θυμωμένη. Ο μπαμπάς μου είναι ό,τι νοιάζομαι πιο πολύ. Ό,τι με έχει στιγματίσει. Έχω το χαρακτήρα του. Είμαι όπως είμαι. Δεν μπορώ να προσποιηθώ, δεν μπορώ την διπλωματία έτσι είναι και αυτός. Είμαι ευαίσθητη, όπως και αυτός. Δουλεύω σκληρά για κάτι, όπως και αυτός. Δίνομαι με πάθος σε ό,τι αγαπώ, όπως και αυτός. Εκτιμώ όσους με εκτιμούν, όπως και αυτός. Ψάχνω το καινούργιο, όπως και αυτός. Εκεί που δεν του μοιάζω είναι στο εγωισμό, μακάρι να μου κρατούσε και εμένα πιο πολύ. Ο μπαμπάς μου είναι η κλασική εικονογραφημένη ατάκα ''δεν θα κάνεις παιδιά...''. Είναι οι παροιμίες και τα σοφά του λόγια που πάντα είναι κατάλληλα για την περίπτωση. Είναι αυτός που έχουμε την ίδια στόφα όσο και αν του λέω πως δεν θα γίνω σαν και αυτόν όταν με νευριάζει. Όσο κόντρα και να του πάω πάντα στα λάθη μου θα γυρίζω με το κεφάλι ψηλά (γιατί έτσι με έμαθε) και θα του ζητάω συγγνώμη λέγοντας του ''πφφφ είχες πάλι δίκιο''. Δεν υπάρχουν αγκαλιές, μόνο όταν θέλω! Δεν υπάρχουν φιλιά ενθουσιώδη και βαρύγδουπα λόγια, υπάρχει μόνο μια ευχή : δεν θέλω να λείψεις ποτέ από δίπλα μου. Tώρα αν τον ρωτήσεις αν θα ήθελε αγόρι τελικά στη θέση μου θα σου απαντήσει πως δεν θα με άλλαζε με κανένα αγόρι. Μου έχει αδυναμία. Και να σου πω και κάτι μεταξύ μας και εγώ δεν θα τον άλλαζα με κανέναν. Είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου! Σ' αγαπάω!

Και τίποτε δεν σε κάνει πιο περήφανο από ακριβώς αυτό.

Σήμερα λοιπόν δεν αξίζει ένα φιλί παραπάνω στο μπαμπά σας; Μια αγκαλιά; Άλλωστε θα είναι πάντα ο άνδρας με τον οποίο ήσασταν πραγματικά ερωτευμένες. Ο πρώτος άνδρας που νιώσατε τι πάει να πει αληθινή αγάπη. Σ' αφήνω να μου πεις και εσύ για τον μπαμπά σου χαζεύοντας φωτογραφίες από τον πιο τρελό μπαμπά του κόσμου. Dave Engledow!