O έρωτας στη χρονιά των Πανελλαδικών....

Γυρνάω ξαφνικά το κεφάλι μου και βλέπω κρεμασμένα στο πόμολο της ντουλάπας δύο παιδικά παπουτσάκια μπαλέτου...Και τότε κατάλαβα ή για αν είμαι πιο ακριβής τα έβαλα με τον εαυτό μου! Μετά από δύο ώρες Λογοτεχνία Κατεύθυνσης Γ' Λυκείου και προετοιμάζοντας ένα παιδί που το ανέλαβα από μέσα Ιανουαρίου για τις πανελλαδικές εξετάσεις, την ώρα που έγραφε και εγώ περίμενα, γύρισα το βλέμμα μου και κοίταξα το δωμάτιο. Το είχα παρατηρήσει πολλές φορές αλλά πάντα κατέληγα να κοιτάζω τα βιβλία που είχε. Ενίοτε το μάτι μου έπεφτε και σε μια νεράιδα που ήταν κρεμασμένη στη ροζ κουρτίνα του δωματίου. Αυτή τη φορά έπεσε στα παπούτσια του μπαλέτου και σε δυό φωτογραφίες που ήταν μικρή. Άρχισα να παρατηρώ και τις υπόλοιπες, ένα παιδί που γελάει. Ένα παιδί που ξέρει να ζει τη ζωή του, που θέλει να ζήσει τη ζωή του! Και κάπου εκεί και εγώ που της έθεσα βέτο να μην ερωτευτεί! Και κάπου εκεί και αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα που της έχει στερήσει τα τελευταία χρόνια την πολυτέλεια να ζει όπως θέλει, να κάνει όνειρα...Αν και κάνει ακόμα! Αγαπά τα λουλούδια, τα ζώα, το Ναύπλιο και το Λεωνίδα Μπαλάφα. Θέλει να γίνει γεωπόνος, να ασχοληθεί με τον αγροτουρισμό, θέλει να παράγει και να ζήσει μια διαφορετική ζωή. Αν κάναμε έκθεση θα την προσέγγιζα με τα χαρακτηριστικά του αντικομφορμισμού αλλά κάνουμε λογοτεχνία. Και μου μιλάει για κάποιον που της αρέσει και εγώ έχω αυτό το κλασικό ύφος της καθηγήτριας που απαγορεύει! Απαγορεύει στους μαθητές της να ερωτεύονται γιατί ο έρωτας στη Γ' λυκείου αποπροσανατολίζει και εμείς έχουμε ένα στόχο : να περάσουμε στο Πανεπιστήμιο! Ο έρωτας είναι αναποτελεσματικός, είναι αντιπαραγωγικός και σε ωθεί στην αποτυχία! Της διδάσκω για έρωτα, για λυρικές περιγραφές, για ιδανικά τοπία - ονειρικά, της μιλάω για τον έρωτα της Πολυδούρη με τον Καρυωτάκη, για τον πόθο του βοσκού από το Όνειρο στο Κύμα (είναι σος! ΔΙΑΒΑΣΕ!) για τη Μοσχούλα. Της διδάσκω όλα αυτά μέσα από μια γελοία αντίφαση : της έχω πει να μην ερωτευτεί! Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πως απαγορεύεις σε ένα νέο άνθρωπο το αυτονόητο : να νιώσει, πως απαγορεύεις κάτι που ούτε εσύ η ίδια το ορίζεις στη ζωή σου! Ο έρωτας και η αγάπη είναι τα πιο αγνά και όμορφα συναισθήματα του κόσμου! Σε κάνουν να ζεις πραγματικά, να μην υπάρχεις απλώς! Σε κάνουν να ονειρεύεσαι και να βλέπεις τον κόσμο πιο όμορφο! Σε κάνουν να χαμογελάς και να ζωγραφίζεις καρδούλες σαν πεντάχρονο! Σε κάνουν να αναζητάς τη μαγεία γύρω σου, να κάνεις όνειρα και όταν κάνεις όνειρα, ενδόμυχα σκέφτεσαι, και αυτό ξέρεις, δεν είναι και πολύ αποδεκτό στις μέρες μας. Η αγάπη σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, όπως και η Παιδεία. Δεν μισείς, δεν κοιτάς με μισό μάτι τον άλλον, δεν είσαι καχύποπτος! Η αγάπη σε κάνει δημιουργικό, ξέρεις ε χωρίς αγάπη και έρωτα ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός! Θα ήταν άχρωμος! Θα ήταν πεζός : χωρίς τραγούδια, χωρίς ποιήματα, χωρίς βιβλία, χωρίς αγάλματα, χωρίς πίνακες, χωρίς ταινίες. Αν δεν υπήρχε η αγάπη δεν θα υπήρχε το Ταζ Μαχάλ!

Με κατατρύχει η σκέψη. Μια κοινωνία που ξέχασε! Ξέχασε να ζει, να εκφράζεται, να νιώθει, να αγαπά. Ξέχασε τα λόγια! Ξέχασε και τις πράξεις! Ξέχασε γιατί πλέον κανείς δεν ασχολείται με συναισθήματα και όνειρα! Όλοι ασχολούνται με αριθμούς! Πόσα ευρώ τους κόψαν, πόσα έχασαν στο χρηματιστήριο, πόσα θα παίρνουν σε ένα μήνα, σε ένα χρόνο, σε δέκα χρόνια. Η ζωή έχει μετατραπεί σε κομπιουτεράκι, με δεκάδες αριθμούς και δεκάδες πράξεις. Αλλά η ζωή δεν είναι μαθηματικά! Είναι λέξεις. Είναι συναισθήματα! Είναι αυτά που νιώθεις, αυτά που θες να νιώσεις και καταπνίγεις ή ακόμα χειρότερα που σε ωθούν να καταπνίξεις. Το σχολείο, η οικογένεια σου, οι καθηγητές σου, η κοινωνία!

Την κοιτάζω ξανά και σκέφτομαι! Σκέφτομαι πόσο λάθος είναι τα πράγματα! Τα παιδιά αυτής της ηλικίας απομνημονεύουν, δεν σκέφτονται...Η Παιδεία δεν εξυπηρετεί το σκοπό της να ανοίξει τους ορίζοντες κάθε μυαλού! Το ωθεί στο μιμητισμό, στην παπαγαλία. Αυτά τα παπούτσια, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως τέτοια εποχή, στερείς απ' αυτά τα παιδιά τη δυνατότητα να ονειρεύονται και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος.

Τουλάχιστον της έμαθα να σκέφτεται και να αγαπά τη λογοτεχνία. Να δει πέρα από τις προκείμενες και να καταλήξει σε δικά της συμπεράσματα! Ναι! Έβγαλε και δικές της αναλύσεις επί των κειμένων, (δεν θα τις γράψει εξυπακούεται άλλωστε η αυτενέργεια στο σύστημα μας τιμωρείται βαθμολογικά)! Και είμαι περήφανη γι' αυτή. Είμαι περήφανη όχι γιατί βγάλαμε την ύλη, αλλά γιατί είναι έξυπνη και αυτό αν το διατηρήσει και μετά θα τη βοηθήσει πολύ στη ζωή της! Είμαι όμως περήφανη και για κάτι άλλο γιατί μια μέρα πριν δώσει γέλαγε ασταμάτητα, παρόλο που ήταν κουρασμένη και μου θύμησε πως τα παιδιά είναι οι πιο αληθινοί άνθρωποι! Και ειλικρινά όταν δουλεύεις μαζί τους δεν υπάρχει ακριβής ανταμοιβή! Η αξία είναι ανεκτίμητη! Και να σου πω και το τελευταίο είμαι περήφανη γιατί πλέον είναι  φίλη μου, έστω και δέκα χρόνια μικρότερη! Και την αγαπώ! Και με έκανε να αλλάξω! Έτσι απλά! Είμαι περήφανη που είμαι καθηγήτρια! Δεν θα διοριστώ ποτέ, δεν θα βγάλω ποτέ πολλά λεφτά αλλά να σου πω και κάτι δεν με νοιάζει. Οι ανθρώπινες σχέσεις μετράνε και αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα! 

Φωτογραφία 1 και 2 : Αναστασία Ζώη