If I was Alice I would eat the "EAT ME" cupcake for sure...

♬ Alice in Wonderland - Little Lady in a Large World ♬

Ασχολείσαι με τα cupcakes,μόδα παροδική σου λένε κάποιοι...Ναι αλλά εσύ από μικρή έβλεπες τον κόσμο αλλιώς...Αν μπορούσες να είσαι η ηρωίδα του παραμυθιού, ε ! θα ήσουν η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, θα έπεφτες τυχαία στη λαγουδότρυπα και θα ανακάλυπτες αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη...Πρώτα θα συναντούσες τη Γάτα Τσέσαϊρ και θα τη ρωτούσες ''Τι είδους άνθρωποι ζουν εδώ;'', θα σου απαντούσε τρελοί όπως και εσύ και όταν εσύ θα γκρίνιαζες πως δεν είσαι θα σε αποστόμωνε λέγοντας σου πως ''πρέπει να είσαι ­ ειδάλλως δεν θα είχες έρθει εδώ''. Μετά θα σε καλούσε ο ΤρελοΚαπελάς για τσάι και γλυκίσματα, ναι, αλλά εσύ θα έφερνες και δικά σου και αυτά θα ήταν σίγουρα πιο εντυπωσιακά, χρωματιστά, παιχνιδιάρικα.. Και ο ΤρελοΚαπελάς ενθουσιάζεται και σε ρωτάει ποια είσαι και εσύ απλώς απαντάς ...''Just an ordinary delivery girl. Sometimes I deliver words, other times I deliver baked goods. Sometimes I deliver chaos. But rest assured, I always deliver.''. Και συνεχίζει θέλοντας να μάθει περισσότερα για σένα και εσύ απαντάς είμαι η Δανάη Χριστοπούλου και φτιάχνω τα πιο γλυκά cupcakes στο ibakeyourpardon, ναι μπορείς και εσύ να τα παραγγείλεις, και γράφω παράλληλα και εργαζόμουν και σε γνωστό περιοδικό και τώρα στο Daily Secret, ψάχνοντας και ανακαλύπτοντας μαγικά μέρη, σαν τη λαγουδότρυπα που κάνουν την καθημερινότητα πιο ξεχωριστή...Ναι αλλά θέλει να μάθει περισσότερα για σένα, πρέπει να γίνει φίλος σου και να σε βοηθήσει στο ταξίδι σου, μην ξεχνιέσαι...

photo by Athena Koutroumanos

Όταν ήμουν μικρή ζούσα σε έναν κόσμο... γεμάτο λογοτεχνικούς ήρωες και μάγισσες των παραμυθιών και λουλούδια και χνουδωτά ζωάκια που τραγουδούσαν.  Όλοι αυτοί έβγαιναν από τις σελίδες των βιβλίων τους κι έκαναν παρέλαση στο δωμάτιο μου (εξοργίζοντας τη μητέρα μου που πάντα μου έλεγε να βάζω τα βιβλία και τα παιχνίδια μου στη θέση τους). Πολύ συχνά, όταν ερχόταν η ώρα να επιστρέψουν στις ιστορίες τους, μπλέκονταν και έμπαιναν σε λάθος βιβλία: έχω περάσει πολλά απογεύματα προσπαθώντας να πείσω την Ιουλιέτα ν’ αφήσει ήσυχο το Ρομπέν των Δασών. Υποθέτω θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν είχα πολλούς φίλους μεγαλώνοντας.

Ήθελα λοιπόν να μεγαλώσω και να γίνω... μέρος της ιστορίας. Δεν ήξερα όμως ακόμα ποιας.

Κάθε βράδυ όταν ήμουν μικρή πριν κοιμηθώ... Προσπαθούσα σαν την Αλίκη, να πιστέψω σε 6 απίστευτα πράγματα πριν το πρωινό. 

Ανυπομονούσα να... μπω στον κόσμο των «μεγάλων», όπου πίστευα πως συμβαίνουν όλα τα συναρπαστικά πράγματα.

'Οταν έγινα μεγάλη αποφάσισα... πως τα πράγματα που συμβαίνουν στους μεγάλους δεν είναι και τόσο συναρπαστικά τελικά. Και κάπως έτσι επέστρεψα στους λογοτεχνικούς μου ήρωες και στα χνουδωτά μου ζωάκια – απλά πλέον αυτά τα δεύτερα κινούνται ελεύθερα στο χώρο. Και νιαουρίζουν, δε μένουν ακίνητα στα ράφια μου. Όσο κι αν έχω προσπαθήσει.

Διάβαζα ή μου διάβαζαν... οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια μου. Τώρα που το ξανασκέφτομαι ίσως το Κοράκι του Πόε δε θα έπρεπε να είχε πέσει στα χέρια μου όταν ήμουν 8 χρονών αλλά τι να κάνεις; Ευτυχώς παράλληλα έκανα συλλογή από αυτοκόλλητα της Άριελ της μικρής γοργόνας οπότε υποθέτω το τραύμα στον ψυχισμό μου μετριάστηκε κάπως.

Αν έπρεπε όμως εγώ να επιλέξω να είμαι παραμύθι, ιστορία, βιβλίο, ήρωας θα επέλεγα με σιγουριά... την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Είμαστε όλοι τρελοί εδώ.

Όταν κάποιος με δει για πρώτη φορά νομίζω θα σκεφτεί... «Χριστέ μου πόσα χρώματα φοράει αυτή η κοπέλα πάνω της». Πολλές φορές δεν το σκέφτονται μόνο, το λένε κιόλας. 

Στην πραγματικότητα όμως... είναι όλα μελετημένα, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Υπάρχει πάντα μια ισορροπία στην ανισορροπία μου. 

Αν έπρεπε να χωρίσω τον κόσμο σαν την Αμελί σε αυτά που αγαπώ και δεν αγαπώ... δε θα το έκανα. Δεν πιστεύω στον τόσο απόλυτο διαχωρισμό των πραγμάτων, πιστεύω στις 50 αποχρώσεις του ροζ (όχι του γκρι). Άσε που αν έχεις σωστά δομημένα επιχειρήματα για κάτι μπορείς να με πείσεις να το λατρέψω ακόμα κι αν το μισούσα πριν. Κάπως έτσι είδα 7 σεζόν Dr Who.

 Η μεγαλύτερη εμμονή μου είναι... να κρατάω το χριστουγεννιάτικο δέντρο στολισμένο ακόμα κι όταν έχει περάσει η εποχή του. Μερικές φορές το κάνω και με ανθρώπους αυτό.

Αυτό για το οποίο κάποιος άνετα θα με κατηγορούσε θα ήταν… ότι είμαι drama queen.

Έχω σχέση αγάπης και μίσους με... τον καθρέφτη μου, τα μαλλιά μου, το πορτοφόλι μου, το ξυπνητήρι μου, τη γάτα μου. 

Η πιο εύστοχη φράση που έχω ακούσει και ακολουθώ: « Ever tried, ever failed. No matter. Try again. Fail again. Fail better!»

Η πιο εύστοχη φράση που έχω ακούσει και δεν ακολουθώ: «Παιδί μου μην αφήνεις τα πιάτα να μαζεύονται στο νεροχύτη, πλένε τα ένα-ένα».

Οι φόβοι μου... είναι τόσοι πολλοί που κάποτε τους έβαλα σε αλφαβητική σειρά. Είχα πολλούς από «α», αλλά δυσκολεύτηκα να βρω από «υ».

Τα όνειρα μου...είναι σκόρπιες χρωματιστές νιφάδες. Όπως μέσα σ’ ένα καλειδοσκόπιο. Κάποια στιγμή χωρίς να το καταλάβω, στρίβω τη ροδέλα, αλλάζουν όλα θέση και ξαφνικά ξέρω τι ήθελα πάντα να κάνω. Κάπως έτσι έγινε και το I Bake Your Pardon. 

Τα γλυκά μου... είναι ένας τρόπος να δώσω υπόσταση στους αγαπημένους μου λογοτεχνικούς χαρακτήρες. Να βρω τι γεύση έχει η Λαίδη Μάκμπεθ, ο Wolverine, o Dr Who, ο Τρελός Καπελάς, ο Severus Snape. Και μετά να τα μοιραστώ και με άλλους ανθρώπους. Νομίζω όλα ξεκίνησαν από μια συζήτηση που είχα με τη μητέρα μου, όπου μου εξομολογήθηκε πως όταν γνωρίζει κάποιον πρώτη φορά, πάντα σκέφτεται τι γεύση θα είχε αν ήταν γλυκό. Εγώ λέει θα ήμουν κρεμ μπρυλέ. Γλυκιά αλλά «καμένη». 

Σοκολάτα... ήταν η πρώτη λέξη που είπα. Ένα απόγευμα ήρθαν να με ρωτήσουν ποια κρεμούλα προτιμώ να φάω, την άσπρη ή τη μαύρη. Δεν περίμεναν να απαντήσω, δε μιλούσα ακόμα. Αλλά εκείνο το απόγευμα μάλλον θεώρησα ότι το ποτήρι είχε ξεχειλίσει με τις κρέμες βανίλιας και είπα «μάβη». And I’ll stand by that. 

Κρέμα… είναι αυτό που δεν είναι σοκολάτα. Πάντως από τότε που άρχισα να καταπιάνομαι με τη ζαχαροπλαστική, άρχισα να εκτιμώ τη σημασία μιας καλής κρέμας βανίλια ως βάση για όλα τα υπόλοιπα.

Cupcakes... πλέον υπάρχουν κάτω από κάθε πέτρα που θα σηκώσεις. Ενοχλούμαι πάρα πολύ όταν τρώω ξερά cupcakes με λιγωτικό γλάσο, χωρίς γεύση και υπόσταση, απλά με ωραία χρώματα και σχήματα. Τα γλυκά πρέπει να είναι γλυκά, όχι γλυπτά. Κάτω η δικτατορία της ζαχαρόπαστας. 

Macarons... δεν έχω δοκιμάσει να φτιάξω ποτέ. Έχεις καμιά καλή συνταγή; 

Εvery bonker party needs cupcakes, cakes, cookies, and Danai's cuteness...

Αν και εσύ θες να πας στη δική της ζαχαρότρυπα, μπορείς να  παραγγείλεις από  εδώ . Οι τιμές είναι εξαιρετικές, η ποιότητα αδιαπραγμάτευτη σαν της μαμάς σου, αν η μαμά σου είναι θεάρα με 50s style...Βήμα 2ο κάνεις like στη σελίδα της στο facebook και βήμα 3ο γράψου άν θες στο μηνιαίο της newsletter.